- Dzisiaj w Kościele w Polsce rozpoczynamy XIII Tydzień Biblijny, którego motywem przewodnim są słowa: „Jam jest chleb życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie” (J 6,35).Celem tego wydarzenia jest ponowne odkrywanie i pogłębianie znaczenia Słowa Bożego w życiu Kościoła i w osobistym życiu wiernych. Tegoroczne obchody rozpocznie Piąty Narodowy Dzień Czytania Pisma Świętego. Przedmiotem lektury będzie Ewangelia według św. Marka. Gorąco zachęcamy do udziału w proponowanych w naszej parafii spotkaniach związanych z tym wydarzeniem, które pogłębiają naszą zażyłość ze Słowem Bożym.
- W poniedziałek z racji 19. dnia miesiąca po Mszy świętej o godz. 18.00 nabożeństwo saletyńskie.
- We wtorek modlitwa Słowem Bożym po Mszy świętej wieczornej.
- W środę po nabożeństwie wieczornym ok. g. 19.00, Katecheza dla dorosłych na temat: „Mając do wyboru Ewangelię i Eucharystię – co wybierzesz?”
- W czwartek 22 kwietnia, po Mszy świętej o godz. 7.00 nabożeństwo ku czci św. Jana Pawła II, natomiast po wieczornej Mszy świętej Liturgia Słowa Bożego.
- W piątek 23 kwietnia Uroczystość św. Wojciecha, biskupa i męczennika, głównego patrona Polski. Z racji uroczystości nie obowiązuje wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych.
Parafialny Tydzień Biblijny
Włączając się w ogólnopolską inicjatywę pogłębiania znajomości Słowa Bożego w życiu chrześcijańskim, proponujemy modlitwę, katechezę oraz celebrację.
Boże czytanie czyli lectio divina
Pismo Święte, Boże objawienie ma charakter dialogiczny. Bóg mówi do człowieka i oczekuje jego odpowiedzi. Odpowiedź ta ma być nie tylko wejściem w intelektualny dyskurs, ale również przemianę życia. Obydwa te wymiary są bardzo ważne i wzajemnie się warunkują i uzupełniają. Tradycja chrześcijańska wypracowała specyficzny sposób słuchania Bożego słowa. Lectio divina, bo o tej praktyce mowa, ukształtowała się ostatecznie na przełomie XI i XII wieku w środowiskach mnichów Zachodu. Sam termin można oddać w języku polskim jako Boże czytanie. Jednakże czynność czytania świętego tekstu stanowi dopiero pierwszy etap lectio divina. Mówi się bowiem o czterech stopniach tej praktyki. Na początku jest lectio, czytanie tekstu Pisma, zapoznawanie się z nim. Jeśli za św. Hieronimem przyjmiemy, że umysł każdego dnia „pasie się” lectio divina, to samo czytanie będzie można porównać do wyjścia na żyzną i obfitą łąkę, by znaleźć pokarm i spożyć go. Tekst ma być czytany powoli, z uwagą, ze zrozumieniem. Słowo Boże ma bowiem moc poruszania duszy ludzkiej. Do kolejnego wersetu można przejść dopiero wtedy, gdy umysł i serce już się nasycą albo gdy osłabnie uwaga i skupienie. Nie chodzi o to, by jak najwięcej i jak najszybciej przeczytać.
Stopień drugi, meditatio, można by z kolei opisać jako swego rodzaju przeżuwanie przyjętego pokarmu. Człowiek rozważa przyjęte słowo. Interpretuje przeczytany tekst w świetle innych fragmentów Biblii. Szuka odniesień, które pomogą mu odkryć zawarty w Piśmie sens duchowy, złożony tam przez samego Boga. Medytacja uzupełnia czytanie. Z czytania i medytacji rodzi się oratio, modlitwa — podobnie jak ze słuchania w miłosnym dialogu rodzi się słowo. Chrześcijanin staje przed Bogiem, którego głos już wcześniej usłyszał w przeczytanym fragmencie Biblii. Rozpoczyna się dialog. Przyjęte słowo zaczyna żyć w umyśle i sercu czytającego. Domaga się odpowiedzi ze strony człowieka. Prowadzi do pełni zjednoczenia z Bogiem, do contemplatio, która jest już przedsmakiem wieczności.
Skrutacja Słowa Bożego
Czym jest skrutacja? Sięgając do łacińskiego rzeczownika scrutatio, onis, od którego skrutacja bierze nazwę, skrutacja oznacza przeszukiwanie, badanie. Czego? Pisma Świętego. Jednak takie rozumienie słowa „skrutacja” byłoby niepełne. Nie chodzi bowiem o intelektualne przyswojenie natchnionego tekstu, co raczej spotkanie ze słowem Boga, które jest „żywe, skuteczne i ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić pragnienia i myśli serca” (Hbr 4,12). Skrutujący Pismo Święte „bada” je, ale równocześnie jest „badany” przez słowo Boże.
Zagłębiając się w lekturze Pisma Świętego zauważamy jego niezwykłą jedność. Św. Augustyn wyraził ją w słowach „Nowy Testament jest ukryty w Starym, natomiast Stary znajduje wyjaśnienie w Nowym”, a św. Grzegorz Wielki dodał: „(…) to, co Stary Testament obiecał, Nowy Testament ukazał; co tamten głosi skrycie, ten wyznaje otwarcie jako już obecne. Dlatego Stary Testament jest proroctwem Nowego Testamentu; a najlepszym komentarzem do Starego Testamentu jest Nowy Testament”. Jedność Pisma Świętego ośmiela nas do podążania po ścieżkach słowa Bożego, a kolejne fragmenty odsłaniają bogactwo treści objawiającego się Boga. Skrutacja jest spotkaniem z Bogiem w Jego słowie. Jest modlitwą pokornych i ubogich, ponieważ nie wymaga od skrutującego intelektualnego przygotowania, lecz pokory i miłości do Boga.
Przebieg skrutacji
Rozpocznij modlitwą o światło Ducha Świętego na czas skrutacji. Odczytaj fragment Pisma Świętego, który będziesz skrutować. Warto przeczytać kilkukrotnie fragment i zatrzymać się na tym wersecie / wersetach, które bardziej poruszają (czasem nawet tylko zainteresują, zdziwią itp.). Wierzymy, że Pan Bóg wskazuje nam jakieś słowo, aby zwłaszcza przy nim się zatrzymać. Na przygotowanej kartce (podzielonej na dwie kolumny), zapisuj w jednej kolumnie fragment, który cię poruszył, a obok w drugiej twoje myśli odnośnie do tego fragmentu. Nie musisz przeczytać wszystkich fragmentów z danej skrutacji.
Kiedy przyjdą trudności, znudzenie czy rozproszenia, proś Ducha Świętego o pomoc w modlitwie. Zakończ skrutację modlitwą dziękczynną. Jeżeli skrutacja prowadzona była we wspólnocie podziel się z innymi przebiegiem skrutacji.