- W tym tygodniu kończymy w naszej parafii Odwiedziny Duszpasterskie.
Program odwiedzin:
Poniedziałek (27 stycznia) – ul. Kędzierzyńska, ul. Lasek, ul. Szaniawskiego
Wtorek ( 28 stycznia) – ul. Cegielniana 28, ul. Nowotarska, Zielonogórska
Środa (29 stycznia) – ul. Cegielniana 24, ul. Ciesielska, ul. Deotymy
Czwartek (30 stycznia) – ul. Oraczy, ul. Zbrojarzy
Piątek (31 stycznia) – ul. Brożka (domki), ul. Borsucza (domki), Młynowa, ul. Odrzańska (domki)
Sobota (1 lutego) – ul. Odrzańska 10
Osoby, które nie mogly przyjąć kapłana w wyznaczonym czasie, a pragną to uczynić, prosimy o ustalenie dogodnego terminu w zakrystii. Proponujemy terminy: poniedziałek 3.02. od godz. 16.00 i sobota 8.09. od godz. 11.00.
- We wtorek 28 stycznia wspomnienie św. Tomasza z Akwinu, prezbitera i doktora Kościoła.
- W środę Katecheza dla dorosłych o godz. 19.00.
- W piątek 31 stycznia wspomnienie św. Jana Bosko, prezbitera i patrona wychowawców.
- W sobotę 1 lutego nabożeństwo ku czci Niepokalanego Serca Maryi po Mszy świętej o godz. 7.00.
- W przyszłą niedzielę 2 lutego święto Ofiarowania Pańskiego. Obchodzimy XXIV Dzień Życia Konsekrowanego. Składka przeznaczona jest na zakony kontemplacyjne.
Refleksje eucharystyczne (7)
Śpiew na wejście
Według OWMR 47 śpiew na wejście ma następujące funkcje:
- a) Rozpoczyna celebrację: jest prawdziwym początkiem Mszy świętej. Można tę pieśń zaintonować po zgromadzeniu się wiernych, nieco wcześniej niż wyruszy z zakrystii procesja na wejście; jest to wskazane zwłaszcza wtedy, gdy droga z zakrystii do ołtarza jest krótsza.
- b) Pogłębia jedność zgromadzenia wyrażoną już w fakcie zejścia się wiernych w tym samym miejscu; śpiew jest wyrazem radości (por. Kol 3,16; Dz 2,46) oraz intensywności modlitwy. OWMR 39 przytacza dwa przysłowia ilustrujące znaczenie śpiewu: „Cantare amantis est” („Jeśli kto miłuje, ten śpiewa”: św. Augustyn, Mowa 336,1: PL 38,1472) oraz starochrześcijańskie powiedzenie „Bis orat qui bene cantat” („Kto dobrze śpiewa, podwójnie się modli”). Zacytujmy w tym kontekście znamienne wypowiedzi św. Augustyna na temat roli śpiewu w Kościele i w jego osobistej drodze do Boga: „Ileż łez wylałem słuchając hymnów Twoich i kantyków, wstrząśnięty błogim śpiewem Twego Kościoła. Głosy te brzmiały potężnie w moich uszach, do serca sączyła się Twoja prawda, a z niej wznosiło się i ogarniało mnie gorące uczucie pobożnego oddania, a z oczu płynęły łzy, a były to łzy szczęścia” (Wyznania IX,6; wyd. Z. Kubiak, Warszawa 1978, s. 161). „Kiedy […] przypominam sobie łzy, jakie wylewałem, słuchając śpiewów Twego Kościoła w pierwszym okresie po odzyskaniu przeze mnie wiary – a teraz wzruszam się już nie samym śpiewem, lecz rzeczami, o których się śpiewa, gdy czystym głosem są śpiewane na najbardziej odpowiednią melodię – znowu przyznaję temu obyczajowi wielką pożyteczność[…] Coraz bardziej się skłaniam do aprobowania tego obyczaju, że śpiewa się w kościele, aby przez przyjemność uszów mogła słabsza dusza wznosić się do stanu pobożności” (tamże, X,33 wyd. Z. Kubiak, 204).
- c) Wprowadza wiernych w misterium okresu liturgicznego lub obchodu. Aby pieśń na wejście mogła tę funkcję spełnić, winna być bardzo starannie dobrana, po przemyśleniu treści misterium, okresu liturgicznego, czytań Mszy św. danego dnia.
Bardzo wskazane jest krótkie przygotowanie wiernych przed rozpoczęciem celebracji i wskazanie na motywy doboru pieśni mszalnych.
- d) Towarzyszy kapłanom i procesji usługujących; jeżeli przybywają oni do ołtarza bardzo krótką drogą, nie należy skracać śpiewu, aby nie udaremniać innych jego funkcji (a – b).
Treść i sposób wykonania pieśni na wejście są opisane w OWMR 48: „Śpiew na wejście wykonuje chór, lub kantor na przemian z ludem, może go też w całości wykonać lud lub sam chór. Można śpiewać albo antyfonę z psalmem, zaczerpniętą z Graduału rzymskiego lub Graduału zwykłego, albo inną pieśń dostosowaną do charakteru czynności świętej, dnia lub okresu, której tekst został zatwierdzony przez Konferencję Episkopatu. Jeśli nie wykonuje się śpiewu na wejście, wtedy antyfonę zamieszczoną w Mszale recytują wierni lub niektórzy z nich, albo lektor, albo sam kapłan po pozdrowieniu ludu. Może on tę antyfonę zaadaptować w stylu wstępnej zachęty (por. OWMR 31). Śpiew na wejście nie jest zwykłą ozdobą ceremonialną, ale uczczeniem Chrystusa, który, obecny w osobie kapłana przewodniczącego, wkracza do zgromadzenia, aby jaka Głowa i Najwyższy Kapłan zespolić ze sobą wszystkich zgromadzonych (por. KL 27). Tę myśl najdobitniej wyraża pieśń „Ecce Sacerdos magnus”- „Oto Kapłan wielki”- śpiewana podczas wejścia biskupa do kościoła. Tym Kapłanem wielkim jest w pierwszym rzędzie Chrystus! Biskup jest Jego sakramentem, żywym uobecniającym Chrystusa znakiem, Jego „ikoną” (por. Katechizm Kościoła Katolickiego, n. 1142). W tradycji Kościoła pierwsze słowa antyfony na wejście nadawały niekiedy nazwę całemu formularzowi mszalnemu lub niedzieli. I tak nazwa sprawowanej w Adwencie Mszy św. wotywnej ku czci Najświętszej Maryi Panny – „Roraty” – pochodzi od pierwszego słowa łacińskiej antyfony na wejście tej Mszy „Rorate, caeli, desuper” – „Niebiosa, spuśćcie Sprawiedliwego jak rosę” (Iz 45,8); III Niedziela Adwentu nosi nazwę „Gaudete” od antyfony na wejście „Gaudete in Domino semper” – „Radujcie się zawsze w Panu” (Flp 4,4). IV Niedziela Wielkiego Postu bywa nazywana niedzielą „Laetare” od antyfony na wejście „Laetare, Ierusalem” – „Raduj się, Jerozolimo” (Iz 66,10). Jak pod względem muzycznym antyfona nadaje odpowiedni ton wykonaniu następującego po niej psalmu, tak treść antyfony wprowadza w treść sprawowanego misterium. Tak np. w uroczystość Epifanii Msza św. rozpoczyna się antyfoną „Oto przybył Pan i Władca, a w Jego ręku królewska władza i moc, i rządy” (por. M1 3,1; 1 Krn 29,12). Jest to pieśń ku czci Chrystusa, który jako Pan i Władca objawia się narodom pogańskim, aby je powołać do wiary i zbawienia. Antyfony na wejście Mszy świętych w oktawie Paschy odnoszą się do neofitów i przedstawiają urzeczywistnienie się w ich życiu wydarzeń Paschy Izraela – wyzwolenia z Egiptu, przejścia przez Morze Czerwone, wejścia do Ziemi Obiecanej opływającej w mleko i miód. Wszystkie te dobrodziejstwa stały się udziałem nowo ochrzczonych. W tym duchu jedności obu Testamentów śpiewamy np. antyfonę na wejście w poniedziałek w Oktawie Paschy: „Wprowadził was Pan do ziemi opływającej mlekiem i miodem, aby prawo Pańskie zawsze było na waszych ustach. Alleluja” (por. Wj 13,5.9). Biblijne antyfony na wejście są aktualizacją Bożego słowa w zgromadzeniu Kościoła, są uobecnieniem minionych wydarzeń dziejów zbawienia.