- Zakończyliśmy w naszej parafii Spotkania Kolędowe. Bardzo serdecznie dziękujemy za Waszą obecność w kościele, wspólną modlitwę, życzliwą rozmowę, złożone ofiary.
- We wtorek 2 lutego święto Ofiarowania Pańskiego zwane potocznie Matki Bożej Gromnicznej. Msze święte z poświęceniem świec o godz. 7.00, 9.00 i 18.00. W tym dniu obchodzimy XXV Dzień Życia Konsekrowanego. Składka przeznaczona jest na zakony kontemplacyjne.
- W tym tygodniu przypada pierwszy czwartek, piątek i sobota miesiąca. W czwartek modlitwa za kapłanów i o powołania kapłańskie i zakonne o godz. 17.30. W piątek nabożeństwo do NSPJ po Mszy świętej o godz. 7.00. Spowiedź pierwszopiątkowa od godz. 17.00. W sobotę nabożeństwo do Niepokalanego Serca Maryi po Mszy świętej o godz. 7.00. Chorych w domach odwiedzimy na prośbę wyrażoną telefonicznie lub w zakrystii.
- W piątek wspomnienie św. Agaty, dziewicy i męczennicy.
- W sobotę wspomnienie świętych męczenników Pawła Miki i Towarzyszy.
- Fundacja Przestrzeń Dobra zaprasza do udziału w Tygodniu Małżeństwa w dniach 7 – 14 lutego. Bogaty program znajduje się na plakatach.
- Zwracamy się z uprzejmą prośbą o przekazanie 1% na rzecz Funduszu Pomocy Dzieciom i Młodzieży im. MB z La Salette. Informujemy, że Fundusz wspiera dzieci i młodzież, także z naszej parafii. Szczegółowe informacje znajdziemy w materiałach reklamowych.
Refleksje eucharystyczne (25)
Przygotowanie darów
Jezus pragnął pozostawić Kościołowi trwałą pamiątkę swojej paschalnej Ofiary, jaką w Wielki Piątek miał złożyć na Krzyżu. W tym celu przekazał uczniom swe Ciało i Krew pod postaciami przaśnego chleba i wina, jakie znajdowały się na stole od początku Ostatniej Wieczerzy, którą zgodnie z obowiązującym rytuałem żydowskiej Paschy spożył przed Męką ze swymi uczniami (por. Łk 22, 15: Gorąco pragnąłem spożyć tę Paschę z wami, zanim będę cierpiał). Św. Paweł i synoptycy notują, że Jezus tej nocy, której został wydany, gdy uczniowie jedli, wziął chleb (por. 1 Kor 11, 23; Mk 14, 22; Mt 26, 26; Łk 22, 19), a potem (por. Mk 14, 23; Mt 26, 27) – według św. Pawła i Łukasza było to po wieczerzy (1 Kor 11, 25; Łk 22, 20) – wziął kielich (z winem). Ten właśnie podwójny gest Jezusa – wzięcia w ręce chleba (na początku paschalnej uczty) i kielicha napełnionego winem (pod koniec uczty – był to najprawdopodobniej trzeci z kolei kielich, zwany „kielichem błogosławieństwa” – por. 1 Kor 10, 16) stał się podstawą obrzędu zwanego w Mszale św. Piusa V (1570) „ofiarowaniem” (offertorium), zaś w Mszale Pawła VI (1970) – „przygotowaniem darów” (praeparatio donorum). „Kapłan, przedstawiający (uobecniający!) Chrystusa Pana, dokonuje tego samego, co sam Pan uczynił i co polecił uczniom czynić na swoją pamiątkę. Podczas przygotowania darów przynosi się na ołtarz chleb, wino i wodę, czyli te elementy, które Chrystus wziął w swoje ręce. W czasie modlitwy eucharystycznej składa się Bogu dziękczynienie za całe dzieło zbawienia, a dary ofiarne stają się Ciałem i Krwią Chrystusa. Przez łamanie jednego chleba ukazuje się jedność wiernych, a w Komunii wierni przyjmują Ciało i Krew Pana w taki sam sposób, jak Apostołowie z rąk samego Chrystusa” (OWMR 72).
Zarys historii obrzędu przygotowania darów
Jak długo sprawowanie Eucharystii łączyło się ze wspólnym braterskim posiłkiem (agapą) – całą tę czynność nazywa św. Paweł „Wieczerzą Pańską” (por. 1 Kor 11, 20), zaś św. Łukasz – „łamaniem chleba” (por. Łk 24, 35; Dz 2, 42. 46; 20, 7-11; por. także 1 Kor 10, 17), nie było jakiegoś odrębnego obrzędu przyniesienia darów chleba i wina, gdyż znajdowały się one na stole od początku posiłku. Jest bardzo prawdopodobne, że chrześcijanie z okazji sprawowania Eucharystii przynosili na miejsce wspólnych spotkań także dary materialne przeznaczone na zaspokojenie potrzeb ubogich. Podczas tzw. soboru jerozolimskiego (48-49 rok) Apostołowie zlecili św. Pawłowi i Barnabie, którzy mieli głosić Ewangelię wśród pogan, troskę o biednych we wspólnocie jerozolimskiej (por. Ga 2, 9-10). Niedostatek i głód w tej gminie był wywołany nieurodzajem i suszą w latach 44-48 (por. Dz 11, 27-30). Św. Paweł często wspomina o tej swojej posłudze na rzecz „świętych” w Jerozolimie (por. Rz 15, 25-27. Apostoł określa swoją posługę terminami kultycznymi: „diakonia”, „eulogia”, „koinonia”. Jest wysoce prawdopodobne, że we wspólnotach zakładanych przez św. Pawła zbieranie datków na potrzeby chrześcijan w Jerozolimie odbywało się w związku ze sprawowaniem niedzielnej Eucharystii. Pozwala o tym wnioskować zapis w 1 Kor 16, 1-4: Jeśli chodzi o zbiórkę (gr. logeia), która się odbywa na rzecz świętych, zróbcie tak, jak poleciłem Kościołom Galacji. Niechaj pierwszego dnia tygodnia każdy z was coś odłoży według tego, co uzna za właściwe, żeby nie zarządzać zbiórek dopiero wtedy, kiedy przybędę. Kiedy zaś się zjawię, poślę dar wasz z listami do Jeruzalem przez tych, których uznacie za godnych. A jeśli warto będzie, żebym i ja się udał, powędrują ze mną).
W pierwszych opisach celebracji Eucharystii, jakie podaje w I Apologii św. Justyn (+ ok. 165), gest przyniesienia chleba i wina jest przedstawiony prosto i bezosobowo. Tak mówi o Eucharystii sprawowanej bezpośrednio po chrzcie: „Po ukończeniu modlitw dajemy sobie nawzajem pocałunek pokoju. Z kolei przynoszą przełożonemu braci chleb i kielich napełniony winem zmieszanym z wodą”. Podobnie opisuje czynność przyniesienia tych darów w rozdziale 67, zawierającym opis liturgii niedzielnej: „[po modlitwie] przynosi się chleb oraz wino z wodą, nad którymi przełożony odprawia modły i dziękczynienia, ile tylko może, lud zaś odpowiada radosnym <amen>”. Pod koniec opisu podaje św. Justyn wzmiankę o składaniu darów przeznaczonych do rozdzielenia wśród różnych grup potrzebujących: „Kogo stać na to, a ma dobrą wolę, ofiarowuje datki, jakie chce i może, po czym całą zbiórkę składa się na ręce przełożonego. Ten roztacza opiekę nad sierotami, wdowami, chorymi, lub też z innego powodu cierpiącymi niedostatek, a także nad więźniami oraz obcymi goszczącymi w gminie; jednym słowem spieszy z pomocą wszystkim potrzebującym”. Tertulian (+ ok. 220) używa terminów „offerre” i „oblationes” w znaczeniu „ofiarować Bogu”, „dar złożony Bogu”. Również św. Hipolit (+ 235) określa mianem „oblationes” (dary przeznaczone na ofiarę) chleb i wino, jakie diakoni przynoszą nowo wyświęconemu biskupowi, którzy przewodniczy sprawowaniu Eucharystii. Także dary konsekrowane, nad którymi biskup w epiklezie modlitwy eucharystycznej przyzywa Ducha Świętego, określa Hipolit jako „oblationes Ecclesiae”. Z jednej z wypowiedzi św. Cypriana (+ 258) możemy wnioskować, że w jego czasach zobowiązywano do przyniesienia darów na Eucharystię tych wiernych, którzy zamierzali przystąpić do Stołu Pańskiego. Te dwie czynności pojmowano jako nierozłączne. Z takim wyrzutem zwraca się biskup Kartaginy do jakiejś zamożnej chrześcijanki: „Ty, która jesteś matroną w Chrystusowym Kościele, bogatą i opływającą w dostatek […], będąc taką, nie możesz działać w Kościele. Oczy twoje bowiem, przysłonięte czarnymi chmurami i nocą, nie widzą ubogiego i nędznego. Jesteś zamożna i dobrze ci się powodzi. Sądzisz, że sprawujesz Ucztę Pańską, a nie zważasz na dar. Przychodzisz na Ucztę Pańską bez ofiary i przyjmujesz z ofiary część, jaką złożył ubogi”.