- W środę 6 stycznia Uroczystość Objawienia Pańskiego. Msze święte z poświęceniem kredy i kadzidła według porządku niedzielnego. Składka przeznaczona jest na misje.
- W Uroczystość Objawienia Pańskiego 6 stycznia zapraszamy na kolędowanie z zespołem Matula od godz. 19.00 do 20.00.
- W przyszłą niedzielę święto Chrztu Pańskiego kończące liturgiczny okres Bożego Narodzenia.
- Wznawiamy formacje kandydatów do sakramentu bierzmowania. Najbliższe spotkanie, dla uczniów klas ósmy SP i pierwszych szkół średnich, odbędzie się we wtorek 5 stycznia o godz. 19:00. Ze względu na zachowanie reżimu sanitarnego spotkanie ogólne odbędzie się w kościele. Harmonogram spotkań sprawdzić możemy w zakładce Kancelaria/Bierzmowanie strony internetowej parafii.
Eucharystyczne refleksje (23)
Wyznanie wiary (Credo)
Geneza formuły i jej wprowadzenie do liturgii mszalnej
Obecne mszalne wyznanie wiary nie zostało ułożone z myślą o wprowadzeniu go do liturgii mszalnej, lecz do liturgii chrzcielnej. Formuła ta opiera się na nauce dwóch soborów: nicejskiego I (325) i konstantynopolitańskiego I (381). Św. Cyryl Jerozolimski (+ 386 lub 387) w katechezach VII-XVIII wyjaśniał ją kandydatom do chrztu. Podstawą tego tekstu jest prawdopodobnie pierwotny symbol chrzcielny stosowany w Kościele jerozolimskim. Formuła nicejsko-konstantynopolitańska jest jedną z najbardziej popularnych na Wschodzie dzięki potwierdzeniu jej potem przez sobór chalcedoński (451). Do liturgii mszalnej najwcześniej wprowadził to wyznanie biskup Konstantynopola, Tymoteusz. Wkrótce praktyka odmawiania tej formuły w liturgii mszalnej rozpowszechniła się na całym Wschodzie i została usankcjonowana przez cesarza Justyniana w r. 568. Pod koniec VI w. zwyczaj ten przedostaje się do Hiszpanii. Arianie nawróceni na prawdziwą wiarę, pragnęli ją publicznie wyznawać i wynagradzać szkody wyrządzone wierze innych chrześcijan. Praktykę odmawiania Credo w Hiszpanii zatwierdził synod w Toledo w r. 589.
Według informacji, jakie przekazuje Berno z Reichenau (+1048) wyznanie wiary do Mszy rzymskiej wprowadził papież Benedykt VIII (1012-1024), odpowiadając na prośbę wyrażoną przez niemieckiego cesarza Henryka II, który w dniu 14 lutego roku 1014 przybył do Rzymu na swoją koronację. Na pytanie cesarza, dlaczego wyznanie wiary nie było w Rzymie stosowane, miał Benedykt VIII odpowiedzieć, że nie doszło tam do żadnej herezji, która wymagałaby troski o bliższe określenie wiary ludu.
Credo w strukturze Mszy świętej
Wyznanie wiary jest odpowiedzią ludu na słowo Boże usłyszane w czytaniach i za pośrednictwem homilii; jest też przygotowaniem do sprawowania Eucharystii – tajemnicy wiary. Eucharystia – jak wszystkie sakramenty jest sakramentem wiary, gdyż wiarę zakłada, wyraża i umacnia (por. KL 59).
OWMR tak określa funkcję symbolu wiary w liturgii mszalnej:
„Podczas Mszy świętej symbol, czyli wyznanie wiary, zmierza ku temu, by cały lud wyraził zgodę i dał odpowiedź na słowo Boże, które usłyszał w czytaniach i za pośrednictwem homilii, oraz by uświadomił sobie i wyznał zasadnicze tajemnice wiary (magna fidei mysteria), zanim rozpocznie ich celebrację w Eucharystii”(n. 67). Znamienne jest podkreślenie w tym tekście związku między przypomnieniem i wyznaniem „tajemnic (misteriów) wiary” oraz ich „celebracją w Eucharystii” (celebratio in Eucharistia). Jest to związek liturgii sprawowanej przy stole słowa z liturgią celebrowaną przy stole eucharystycznym (por. KL 56). „Wyznanie wiary powinien śpiewać lub odmawiać kapłan wspólnie z ludem w niedziele i w uroczystości; można je odmawiać także podczas obchodów mających szczególny i bardziej uroczysty charakter.
Jeśli wyznanie wiary jest śpiewane, intonuje śpiew kapłan albo – zależnie od okoliczności – kantor, lub schola. Śpiew wykonują wszyscy razem albo lud na przemian ze scholą.
Jeśli się wyznania wiary nie śpiewa, winni je recytować wszyscy razem, albo w sposób naprzemienny” (OWMR 68). Nicejsko-konstantynopolitańskie wyznanie wiary opuszcza się podczas Mszy świętej, z którą łączy się sprawowanie chrztu i bierzmowania, ponieważ kandydaci i wspólnota wyznają wiarę w formie dialogu z celebransem (odpowiedzi na pytania). Wobec tendencji zastąpienia na sposób stały symbolu nicejskokonstantynopolitańskiego przez symbol Apostolski (jako krótszy i łatwiejszy) trzeba stwierdzić, że byłoby to niewskazane z racji ekumenicznych. Symbol Apostolski jest bowiem pochodzenia rzymskiego; natomiast symbol nicejsko-konstantynopolitański ma zastosowanie we wszystkich Kościołach Wschodu; jest więc wymownym łącznikiem miedzy Wschodem i Zachodem. Wyjątki nie powinny naruszać reguły.
Credo nicejskie jest syntezą prawd wiary, które znajdowały się zawsze w centrum zainteresowania Kościoła i które były podważane przez herezje IV wieku: arianizm i macedonianizm. Warto w związku z tym sięgać do „Credo Pawła VI”, które zawiera pełniejszą „panoramę” prawd wiary, jakie znajdują się w skarbcu objawienia i stanowią przedmiot przepowiadania w Kościele epoki posoborowej. Można traktować to wyznanie Pawła VI jako swego rodzaju komentarz i dopowiedzenie do „Credo” mszalnego.