OGŁOSZENIA DUSZPASTERSKIE
XXVI NIEDZIELA ZWYKŁA – 1.10.2018 r.
- Jeszcze raz wyrażamy naszą wdzięczność wszystkim, którzy przez pracę, ofiary, i zaangażowanie liturgiczne pomogli nam owocnie przeżyć Odpust parafialny. Dziękujemy wszystkim zaangażowanym w przygotowanie i przeprowadzenie Tygodnia Wychowania i Pikniku parafialnego.
- W miesiącu październiku zapraszamy na Nabożeństwa Różańcowe, które będą odprawiane codziennie o godz. 17.30, a w środę połączone z nabożeństwem Nowenny także o 17.30. Zachęcamy do wspólnej modlitwy różańcowej w rodzinach. W tym tygodniu prosimy o prowadzenie modlitwy różańcowej grupy i wspólnoty parafialne:
- poniedziałek – Dzieci szkolne
- wtorek – Róże Różańcowe
- czwartek – Domowy Kościół
- piątek- Dzieci szkolne
- sobota – Apostolstwo Rodziny Saletyńskiej
- niedziela – Koło Przyjaciół Radia Maryja i Caritas
- W tym tygodniu zapraszamy na spotkania duszpasterskie:
- poniedziałek – spotkanie Saletyńskiej Szkoły Nowej Ewangelizacji z modlitwą uwielbienia o godz. 19.30
- wtorek – Matulanki o godz. 10.00
- wtorek – modlitwa Słowem Bożym lectio divina o 18.45
- środa – katecheza dla dorosłych o godz. 19.00
- piątek- młodzież Ruchu Światło-Życie godz. 18.45
- W tym tygodniu przypadają pierwszy czwartek, piątek i sobota miesiąca. W czwartek po Mszy św. o godz. 18.00 zapraszamy na adorację Najświętszego Sakramentu, którą poprowadzi wspólnota „Margaretka” w intencji kapłanów pracujących w naszej parafii oraz o nowe powołania. W piątek nabożeństwo wynagradzające po Mszy św. o 7.00, natomiast spowiedź św. od godz. 16.30. W sobotę odwiedziny chorych w domach od godz. 9.30. Nabożeństwo do Niepokalanego Serca Maryi po Mszy świętej o godz. 7.00.
- Spotkania ogólne kandydatów do sakramentu bierzmowania odbędą się:
-dla uczniów klas 8 SP we wtorek 2 października o godz. 18:45.
-dla uczniów klas 3 gimnazjalnych w środę 3 października o godz. 19:00.
Harmonogram spotkań znajduje się na stronie parafialnej. - Wspomnienia liturgiczne tygodnia:
- poniedziałek – wspomnienie św. Teresy od Dzieciątka Jezus, dziewicy i doktora Kościoła
- wtorek – wspomnienie Świętych Aniołów Stróżów
- czwartek – wspomnienie św. Franciszka z Asyżu, zakonnika
- piątek- wspomnienie św. Faustyny Kowalskiej, dziewicy
Geneza różańca świętego
Trudno precyzyjnie określić, co poza ikonografią stoi za czcigodną legendą, która przypisuje cudownej interwencji Najświętszej Maryi Panny zarówno powstanie dominikanów, jak i darowanie koronki św. Dominikowi. Zapewne wpisuje się ona w rodzaj tzw. Exempla – literaturę typową dla XIII w. Przeświadczenie jednak o tym, że różaniec wziął początek od św. Dominika było tak powszechne, że zostało podjęte przez najstarsze dokumenty Magisterium Kościoła. Dzisiaj dowiedziono, że św. Dominik nie może być nazywany ojcem modlitwy różańcowej, ponieważ niektóre jej elementy były w użyciu jeszcze na długo przed nim, wiele innych wypracowano zaś dopiero po jego śmierci. Już nikt nie utrzymuje też dzisiaj, że powstanie Bractw Różańcowych należy przypisywać św. Dominikowi. Różaniec nie powstał w sposób cudowny, a jego forma, jako owoc stopniowego rozwoju nie jest niezmienna. Należy z pewnością jednak docenić rolę świętego Dominika w upowszechnieniu zarówno nabożeństwa do Najświętszej Maryi Panny w ogóle, jak i różańca tamtych czasów, jakim było psalterium czy pięćdziesiąt Ave.
Modlitwa różańcowa wyrosła z czcigodnego pnia świętej liturgii – mówi papież Paweł VI w 1974 roku, nie wspominając już o św. Dominiku. Jakie fakty stoją u podstaw owej rewolucji w postrzeganiu genezy różańca? Istotnie, różaniec znalazł swój ostateczny kształt dopiero w wyniku kilkuwiekowej ewolucji oraz jako owoc zbieżności dwóch zasadniczych nurtów pobożności. Jeden z nich opierał się na ciągłej modlitwie, której pragnął Jezus i której nauczali apostołowie (np. Łk 18, 1; 1 Tes 5, 17; Ef 6, 18), na medytacji tajemnic wiary, a zwłaszcza na rozważaniu życia i czynów Pana. Drugi to modlitwa numeryczna, polegająca na powtarzaniu pewnej liczby formuł, układanych niejednokrotnie na wzór liturgii godzin.
U zbiegu owych nurtów pobożności niemałą rolę odegrała przenikająca na Zachód hymnologia wschodnia, ale wpłynęły na nią nade wszystko istniejące praktyki duchowe oraz ogólne czynniki i procesy. Wymienić tu należy, obok faktu codziennego odmawiania przez mnichów stu pięćdziesięciu Psalmów, nade wszystko zanikającą coraz bardziej znajomość języka łacińskiego (w mowie, ale zwłaszcza w czytaniu), uczenie się ze słuchu i na pamięć, W związku z tym dochodzi zarówno do powstania nowych nabożeństw, wzorowanych np. na oficjum godzin liturgicznych, jak i do podjęcia prostych modlitw aklamacyjnych. Najczęściej powtarzany jest dobrze znany w wersji łacińskiej tekst Pater noster (używany nie tylko w liturgii, ale np. w modlitwie za zmarłych, czy w rytach pokutnych). Tak więc ok. XII-XIII w., w nurcie devotio moderna dochodzi do ukształtowania się form pobożności prywatnej, w której powtarzane Ave Maria miesza się z Pater noster lub go zastępuje. Tak przenikały się dwa swego rodzaju psałterze: Pater i Ave, a ponieważ duża liczba odmawianych formuł wystawiała modlącego się na bezmyślne powtarzanie, starano się ich odmawiać mniej i cum magna morositate – jak miał zauważyć pewien mnich cysterski – oraz w ramach rozważań. Teolog i mnich z zakonu kartuzów w Kolonii Henryk Egher de Kalcar (zm. 1408) podzielił różaniec na dziesiątki.
Ponadto dodawano imię Jezus na zakończenie Ave Maria, uzupełniając je tzw. dopowiedzeniami, klauzulami (clausulae): krótkimi zdaniami opisującymi rozważane wydarzenia z życia Jezusa i Maryi. Niesłusznie przypisuje się ich zapoczątkowanie Dominikowi z Prus (zm. 1460), tymczasem ich świadectwa znaleziono już w manuskryptach klasztoru cysterskiego św. Tomasza an der Kyll (diecezja Trèves) z ok. 1300 r. Zapewne Dominikowi z Prus należy zawdzięczać jednak ich systematyzację i rozpowszechnianie. Dominik wyróżnił w życiu Zbawiciela 50 momentów i sformułował kilka serii po 50 klauzul, odpowiadających trzem etapom życia Jezusa: narodzeniu i dzieciństwu, działalności publicznej oraz męce i śmierci. W latach 1435 – 1445 r. rozesłał je do braci w Belgii, gdzie praktykowano jeszcze Psałterz Maryi.
Dopiero dominikanin Alain de la Roche, drugi św. Dominik, potrafił harmonijnie połączyć w jedno wszystkie te intuicje: ustanowił dziesiątki Ave Maria, każdą poprzedził jednym Pater noster, ograniczył klauzule do jednej przed każdą dziesiątką oraz uporządkował je w trzech następujących grupach: Wcielenie – Męka – Uwielbienie. Zapoczątkował też wspólnotowe odmawianie różańca i właśnie ta praktyka znalazła wielkie uznanie w oczach wiernych i przyczyniła się do szybkiego przyjęcia go. Taka właśnie forma została utrwalona w dokumentach papieży i stała się oficjalną modlitwą Kościoła.
Aby znaleźć pierwsze, papieskie wypowiedzi o różańcu, należy się cofnąć właśnie do XV w., do Sykstusa IV. Wprawdzie Sykstus V (1585-1590) wymienia wśród tych, którzy mówili o różańcu również Urbana IV (1261-1264) i Jana XXII (1316-1334), ale te wypowiedzi do naszych dni nie zachowały się.
Począwszy od lat siedemdziesiątych XV stulecia następuje bardzo szybkie rozpowszechnienie się różańca. Zasadniczą rolę odegrali w tym procesie dominikanie, a ich praca natrafiła na rosnącą przychylność wiernych. Wyrazem szerokiego zainteresowania tą modlitwą są bractwa zakładane na wzór tego, które powstało z inicjatywy Alaina de la Roche’a w Douai we Frandrii (później także w Lille i w Gandawie, a nawet w Polsce), kiedy Bractwo Maryjne przekształcono w Bractwo Różańcowe. Istotnie, już od Sykstusa IV (bulla Pastoris Aeterni 1478) nie było biskupa Rzymu, który nie zabierałby głosu w sprawie różańca. W konsekwencji powstała biblioteka, która obejmuje bardzo wiele pozycji: encykliki, konstytucje, adhortacje, listy apostolskie, bulle, breve, motu proprie i przemówienia.
Na podstawie: Ks. Andrzej Zagórski MS, Magisterium Kościoła o różańcu.