- Przeżywamy dzisiaj XXI Dzień Solidarności z Kościołem na Wschodzie.
- W poniedziałek wspomnienie św. Ambrożego, biskupa i doktora Kościoła.
- We wtorek 8 grudnia Uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP. Msze święte o godz. 6.30, 17.00 i 18.00. Podczas dodatkowej Mszy świętej o godz. 12.00 będziemy przeżywać „Godzinę łaski”. Matka Boża, objawiając się w Uroczystość Niepokalanego Poczęcia, 8 grudnia 1947 r., pielęgniarce Pierinie Gilli w Montichiari we Włoszech, powiedziała: „Życzę sobie, aby każdego roku w dniu 8 grudnia w południe obchodzono Godzinę Łaski dla całego świata”.
- Adwentowe rekolekcje parafialne odbędą się w dniach 13 – 16 grudnia. Nauki rekolekcyjne będą głoszone przez O. Ireneusza Byczkiewicza, proboszcza parafii OO. Redemptorystów w Krakowie, w niedziele podczas wszystkich Mszy świętych, a w dni powszednie o godz. 6.30, 17.00 i 18.00. We wtorek 15.12. o godz. 9.00 będzie dodatkowa Msza święta z sakramentem namaszczenia chorych. Składka zbierana we wtorek i środę przeznaczona będzie na potrzeby rekolekcyjne.
- Zapraszamy do udziału w Mszach św. roratnich odprawianych w naszym kościele codziennie o godz. 6.30, a dla dzieci od poniedziałku do piątku o godz. 17.00.
- Przez dwie najbliższe niedziele tj. 13 i 20 grudnia, przy wyjściu z kościoła, Harcerze oraz Młodzież będą rozprowadzać opłatki i świecę, którą zapalimy na Wieczerzy Wigilijnej. W nadzwyczajnej potrzebie można je nabyć w zakrystii.
- Zgodnie z wcześniejszą zapowiedzią przekazujemy szczegóły dzieła DARU WIGILIJNEGO. Firma cateringowa, która co roku dostarczała nam potrawy na organizowaną przez naszą Parafię wigilię dla osób samotnych, przygotowała ofertę zestawu tradycyjnych potraw wigilijnych ( barszcz, uszka, pierogi, ryby, ciasta, napoje), które w formie paczki świątecznej będziemy mogli przekazać osobom potrzebującym. Koszt takiej paczki to 100 zł. Serdecznie zapraszamy wszystkich, którzy pragną wesprzeć to dzieło, czy to przez sfinansowanie zakupu takiego DARU dla osoby potrzebującej, czy przez ofiarowanie swojego czasu na dostarczenie paczek konkretnym osobom w dniach przedświątecznych. Prosimy również o zgłaszanie osób z sąsiedztwa, znajdujących się w potrzebie, dla których DAR będzie wsparciem i radością.
- Dzisiaj w drugą niedzielę miesiąca zbiórka na potrzeby inwestycyjne parafii. Składamy gorące podziękowania za ofiary złożone w miesiącu listopadzie. Kwota przekazana w kościele i na konto bankowe parafii wyniosła 6 900 zł. Bóg zapłać wszystkim Ofiarodawcom.
Rozważania eucharystyczne (21)
Homilia
Termin „homilia” pochodzi od greckiego czasownika „homileo” rozmawiam, przemawiam do kogoś, przebywam w czyimś towarzystwie (por. Łk 24,14n: [uczniowie idący do Emaus] rozmawiali z sobą o tym wszystkim, co się wydarzyło. Termin homilia oznacza przemówienie wygłoszone w prostej i bezpośredniej formie, zbliżonej do dialogu, wolne od oratorskiego patosu. Homilia jako integralna część liturgii mszalnej sięga swymi korzeniami żydowskiej liturgii synagogalnej: po odczytaniu urywków ksiąg biblijnych (Prawa i Proroków) przemawiał Jezus w synagodze w Nazarecie (por. Łk 4,16-22) i w Kafarnaum (por. Mk 1,21) oraz w innych miejscowościach Galilei (por. Mk 1,39), a święci Paweł i Barnaba w Antiochii Pizydyjskiej (por. Dz 13,15). Chrześcijanie, którzy przejęli od Żydów zwyczaj czytania Pisma św. podczas swoich zgromadzeń, praktykowali także wyjaśnianie przeczytanych fragmentów Biblii. Jednym z pierwszych świadków tej praktyki jest św. Justyn, który w opisie niedzielnej Eucharystii mówi: „[…] gdy lektor skończy, przełożony żywym słowem upomina i zachęca do naśladowania tych wzniosłych nauk” (Apologia I, 67).
Starożytność
Głoszenie homilii stanowiło jeden z podstawowych obowiązków biskupa. Świadczą o tym zbiory homilii wielkich pasterzy Kościoła: Ambrożego, Augustyna, Jana Chryzostoma. W IV wieku na Wschodzie istniał zwyczaj, że podczas sprawowania Eucharystii przez wielu prezbiterów pod przewodnictwem biskupa mogli oni kolejno przemawiać, na końcu zaś zabierał głos biskup (por. Konstytucje Apostolskie II, 57; VIII,5 Przestrzegano na ogół zasady, że tylko biskup wygłaszał homilię. W Galii jednak nie tylko pozwalano, ale nakazywano prezbiterom, aby wykonywali tę czynność. Taki nakaz wydał np. synod w Vaison w r. 529 powagą św. Cezarego z Arles. Synod ten postanawiał, że w razie choroby prezbitera diakon miał odczytywać wiernym homilie ojców Kościoła. Biskup wygłaszał homilię, siedząc na katedrze, albo stojąc na stopniach wiodących na ambonę lub na stopniach ołtarza.
Średniowiecze
W wiekach średnich w związku z działalnością zakonów żebraczych (franciszkanów i dominikanów), głoszenie słowa Bożego zostaje oddzielone od liturgii. Zamiast ambony, która dotąd znajdowała się w obrębie prezbiterium, w niewielkim oddaleniu od ołtarza, pojawia się kazalnica na dużym podwyższeniu w środku długości nawy. Reminiscencją dawnego związku przepowiadania z liturgią jest umieszczanie owej kazalnicy po „stronie Ewangelii”, to jest po stronie odpowiadającej miejscu odczytywania Ewangelii przez prezbitera przy ołtarzu (była to lewa strona ołtarza).
Postanowienie Soboru Trydenckiego i przepis Mszału św. Piusa V
Reformatorzy XVI wieku domagali się wprowadzenia języków ojczystych do liturgii. Żądanie to wynikało z założenia, iż liturgia winna być głoszeniem i umocnieniem wiary, która jedynie jest konieczna do zbawienia (sola fides). Ojcowie Soboru Trydenckiego nie mogli zgodzić się na te żądania, wynikające z błędnych przesłanek teologicznych, tzn. z twierdzenia, że liturgia sprawowana w niezrozumiałym dla ludu języku łacińskim, jest nieważna i mija się ze swoim celem. Podkreślili jednak spoczywający na duszpasterzach obowiązek głoszenia homilii i wyjaśniania obrzędów Mszy świętej. O tej trosce Soboru Trydenckiego świadczą następujące słowa: „Choć Msza zawiera w sobie bogatą naukę dla wiernych, nie wydało się stosowne Ojcom, by była wszędzie (passim) odprawiana w języku narodowym. Dlatego […], aby owce Chrystusa nie cierpiały głodu i żeby nie było tak, by dzieci proszące o chleb nie miały tego, kto by im go udzielił (Lm 4,4), poleca święty Sobór pasterzom i wszystkim sprawującym pieczę nad duszami, by często w czasie odprawiania Mszy świętej – czy to sami, czy przez kogoś innego – wyjaśniali niektóre teksty czytane podczas sprawowania Mszy i między innymi, żeby wyjaśniali jakąś tajemnicę tej Najświętszej Ofiary, szczególnie w niedziele i święta” (Sesja XXII – r. 1562, Nauka o najświętszej Ofierze Mszy świętej, rozdz. 8: BF 327).
Wyjaśnianie żywym słowem czytań biblijnych i obrzędów Mszy świętej jest tu pojmowane jako ukazywanie wiernym owej bogatej nauki, która kryje się we Mszy, a która bez tego wyjaśnienia mogłaby pozostać niedostępna, jak niedostępny jest dla dzieci chleb nie połamany na małe kawałki. Przepowiadanie może więc być porównane do łamania chleba, koniecznego dla zaspokojenia głodu owiec Chrystusa. Wszak przyszedł On na świat po to, aby owce miały życie w obfitości (por. J 10, 10).
W Mszale wydanym po Soborze Trydenckim (14 VII 1570) nie spotykamy jednak nakazu głoszenia homilii (czy kazania: sermo, concio), lecz jedynie wzmiankę o takiej możliwości. C.d.n.