- Kościół katolicki uroczyście dziś wspomina znanych i anonimowych, dawnych i współczesnych świętych. Uroczystość Wszystkich Świętych winna być jednym z najbardziej radosnych dni dla chrześcijan. W ciągu roku niemal każdego dnia przypada wspomnienie jednego lub kilku świętych znanych z imienia. Jednak ich liczba jest znacznie większa. Wiele osób doszło do świętości w zupełnym ukryciu.
- W poniedziałek 2 listopada Dzień Zaduszny – wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych. Msze święte o godz. 7.00, 9.00 i 18.00.
- Penitencjaria Apostolska, na mocy specjalnego polecenia Jego Świątobliwości Papieża Franciszka, chętnie ustanawia i określa, że w tym roku, aby uniknąć zgromadzeń, tam, gdzie są one zakazane:
a.- Odpust zupełny dla osób nawiedzających cmentarz i modlących się, choćby tylko w myśli, za zmarłych przez poszczególne osiem dni, zwykle ustanowiony jedynie na dni od 1 do 8 listopada, dla pożytku wiernych może być przeniesiony na inne osiem dni listopada. Dni te, dowolnie wybrane przez poszczególnych wiernych, mogą być od siebie oddzielone.
b- Odpust zupełny związany z dniem 2 listopada, ustanowiony na Wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych dla tych, którzy pobożnie nawiedzają i odmawiają tam „Ojcze nasz” i „Wierzę w Boga”, może być przeniesiony nie tylko na niedzielę poprzedzającą lub następującą, albo na sam dzień Uroczystości Wszystkich Świętych, ale także na inny dzień listopada, dowolnie wybrany przez poszczególnych wiernych.
Osoby starsze, chore i ci wszyscy, którzy z poważnych powodów nie mogą opuścić domu, na przykład ze względu na zakazy gromadzenia się licznych wiernych w miejscach świętych, będą mogli uzyskać odpust zupełny, jeśli tylko łącząc się duchowo z tymi wiernymi, którzy pobożnie nawiedzają miejsca święte, oraz wykluczając wszelkie przywiązanie do jakiegokolwiek grzechu i mając intencję kiedy to tylko będzie możliwe spełnić trzy zwyczajne warunki (spowiedź sakramentalna, Komunia eucharystyczna i modlitwa w intencjach Ojca Świętego), odmówią pobożnie modlitwy za zmarłych przed obrazem Pana Jezusa lub Najświętszej Maryi Panny (na przykład jutrznię i nieszpory z oficjum Liturgii godzin za zmarłych, Różaniec, Koronkę do Bożego Miłosierdzia i inne modlitwy za zmarłych bliskich ich sercu), albo jeśli podejmą medytacyjną lekturę jednego z fragmentów Ewangelii z liturgii za zmarłych, lub też jeśli wypełnią uczynki miłosierdzia poprzez ofiarowanie Bogu cierpień i niedogodności swego życia.
- W środę wspomnienie św. Karola Boromeusza, biskupa.
- W tym tygodniu przypada pierwszy czwartek, piątek i sobota miesiąca. W piątek nabożeństwo do Serca Pana Jezusa po Mszy świętej o godz. 7.00 oraz o godz. 17.30 połączone z modlitwą wypominkową przed Najświętszym Sakramentem. Spowiedź od godz. 17.00. W sobotę nabożeństwo do Niepokalanego Serca Maryi po Mszy św. o godz. 7.00. Chorych odwiedzimy w domach z posługą sakramentalną na wyraźną prośbę.
- Przy wyjściu z kościoła są wyłożone kartki wypominkowe na listopad i kolejny rok. Wypełnione czytelnie imionami naszych bliskich zmarłych kartki można składać w zakrystii bądź w kancelarii parafialnej. Za zmarłych będziemy modlić się w następujący sposób:
wypominki listopadowe: codziennie o godz. 17.30 nabożeństwo za zmarłych
wypominki roczne: w każdą niedzielę o godz. 10.10 modlitwa za zmarłych oraz 20 dnia każdego miesiąca Msza św. o godz. 7.00 lub 18.00.
- Powracamy do normalnego funkcjonowania parafii oraz kancelarii parafialnej. Bardzo dziękujemy za życzliwość okazaną nam w tym trudnym czasie.
Refleksje eucharystyczne (20)
Celebracja liturgii słowa. Jej elementy i sposób wykonania c.d
(4) „Do przewodniczącego (kapłana) należy niekiedy zadanie wprowadzenia wiernych w liturgię słowa przez odpowiednie wyjaśnienia przed czytaniami (por. OWMR 31). Wyjaśnienia te zapewne pomogą zgromadzeniu w lepszym słuchaniu słowa Bożego, budzą bowiem wewnętrzną postawę wiary i dobrej woli. Funkcję tę może przewodniczący powierzyć także innym osobom, np. diakonowi lub komentatorowi” (Wprowadzenie teologiczne i pastoralne do lekcjonarza, n.42; por. OWMR 105 b). O posłudze komentatora czytamy w tymże WTP: „[…] komentator, który z odpowiedniego miejsca podaje zgromadzeniu wiernych stosowne, jasne, zwięzłe, przejrzyste, starannie, z zasady na piśmie przygotowane i wcześniej przez kapłana przewodniczącego sprawdzone, wyjaśnienia i zachęty, wykonuje prawdziwą posługę liturgiczną” (n.57; por. OWMR 105 b).
Owe wyjaśnienia winny być podane przed pierwszym czytaniem. Ich treścią powinno być ukazanie głównej myśli czytań, zwrócenie uwagi na ich wewnętrzny związek, skupienie uwagi uczestników. Nie należy jednak streszczać czytań ani uprzedzać homilii. Ton wypowiadania zachęt powinien być spokojny, informacyjny, różny od intonacji, przysługującej samym czytaniom. Z tej też racji nie powinien (z zasady) wygłaszać zachęty przed czytaniami ten sam lektor, który za chwilę będzie wykonywał czytania. Trzeba w związku z tym przypomnieć zalecenie OWMR 38: „Kapłan przewodniczący, diakon, lektor i wszyscy, którzy wypowiadają teksty przeznaczone do głośnego i wyraźnego odmawiania, powinni dostosować głos do rodzaju danego tekstu, (czytanie, modlitwa, wezwanie, aklamacja, śpiew), do formy sprawowania akcji liturgicznej i stopnia uroczystości.
(5) Jest rzeczą wskazaną zachowanie chwil ciszy po I i II czytaniu, a przed śpiewem psalmu responsoryjnego, a także poprzedzenie psalmu krótkim wyjaśnieniem wskazującym „na motywy wyboru danego psalmu oraz na związek psalmu i refrenu z czytaniami” (Wprowadzenie teologiczne i pastoralne do lekcjonarza, n.19). „Liturgia słowa winna być tak celebrowana, aby sprzyjała medytacji. Trzeba więc starannie unikać wszelkiego pośpiechu, który by utrudniał skupienie. Dialog między Bogiem i ludźmi, odbywający się pod tchnieniem Ducha Świętego, wymaga krótkich chwil ciszy, dostosowanych do potrzeb zgromadzenia, aby wierni mogli przyjąć do serca słowo Boże i przygotować na nie odpowiedź przez modlitwę. Owe chwile ciszy w liturgii słowa można z pożytkiem zachować na przykład przed rozpoczęciem samej liturgii słowa, po pierwszym i drugim czytaniu, wreszcie po homilii” (Wprowadzenie teologiczne i pastoralne do lekcjonarza, n.28; por. OWMR 56).
(6) Czynności czytania słowa Bożego przez lektora, diakona, czy prezbitera winna odpowiadać czynność słuchania ze strony wszystkich pozostałych członków zgromadzenia liturgicznego. Powinni oni słuchać czytającego i na niego patrzeć, a nie śledzić oczyma odczytywane fragmenty biblijne we własnych mszalikach! Mszalik jest potrzebny w domu w celu przygotowania się do udziału w liturgii, czy też do osobistej medytacji nad czytaniami i modlitwami w ciągu dnia (tygodnia), ale nie musi towarzyszyć uczestnikom podczas samej celebracji… Obowiązuje tu zasada wyrażona przez św. Pawła: […] wiara rodzi się z tego, co się słyszy, tym zaś co się słyszy, jest słowo Chrystusa ( Rz 10,17). Odnosi się ona także do kapłana przewodniczącego i do usługujących. Wszyscy oni są słuchaczami Bożego słowa. Nie mogą podczas czytań czy śpiewów między czytaniami zajmować się czymś innym. Nie stanowi wyjątku od tej zasady także sytuacja, w której kapłan po raz drugi, trzeci, lub (wyjątkowo) – po raz czwarty przewodniczy celebracji Mszy świętej w niedzielę lub obowiązujące święto. Podczas każdej Mszy świętej jest on najpierw słuchaczem Bożego słowa, zanim – po odczytaniu Ewangelii – będzie w homilii łamał swoim braciom i siostrom chleb tegoż słowa. Wszyscy słuchający winni pamiętać o tym, że słowo lektora, diakona, czy prezbitera – jest „sacramentum audibile” słowa Bożego; jest skutecznym znakiem, którym Bóg posługuje się w danej chwili, aby przemawiać do zgromadzonych. Przypomnieniem tej prawdy są aklamacje po czytaniach: „Oto słowo Boże” – „Oto słowo Pańskie” oraz „Bogu niech będą dzięki”, „Chwała Tobie, Panie” i „Chwała Tobie, Chryste”. Wymagają one wiary zgromadzonych w rzeczywistą obecność Boga i Jezusa Chrystusa pod osłoną ludzkiego słowa, przy pomocy którego odbywa się w liturgii głoszenie słowa samego Boga (por. KL 7; 33; OWMR 55).