XXII Niedziela Zwykła – 30.08.2020 r.

wpis w: Ogłoszenia parafialne | 0
  1. Dziś na mocy postanowienia papieża Franciszka obchodzimy Dzień Dziękczynienia za Świat Stworzony.
  2. We wtorek rozpoczyna się miesiąc wrzesień poświęcony w naszym kościele czci MBS, Patronki parafii. Nabożeństwo saletyńskie codziennie o godz. 17.30. Najpierw adoracja Najświętszego Sakramentu w ciszy, a o 17.45 śpiew litanii do MBS. W środy Nowenna o godz. 17.30.
  1. Pierwszego września rozpoczynamy nowy rok szkolny i katechetyczny. Msza święta w intencji uczniów, nauczycieli i katechetów o godz. 18.00, natomiast błogosławieństwo tornistrów pierwszoklasistów w najbliższą niedzielę o godz. 12.00.
  1. W czwartek wspomnienie św. Grzegorza Wielkiego, papieża i doktora Kościoła. Z racji pierwszego czwartku miesiąca, modlitwa za kapłanów i o nowe powołania prowadzona przez wspólnotę Margaretka, po Mszy świętej o godz. 18.00. 
  1. W pierwszy piątek, nabożeństwo do NSPJ po Mszy świętej o godz. 7.00, spowiedź pierwszopiątkowa od godziny 16.30. 
  1. W pierwszą sobotę miesiąca, nabożeństwo do Niepokalanego Serca Maryi po Mszy świętej o godz. 7.00. W związku z panującą pandemią, chorzy którzy pragną przyjąć w swoich domach kapłana z posługą sakramentalną, proszeni są o zgłoszenie telefoniczne albo za pośrednictwem najbliższych.
  1. W przyszłą niedzielę 6 września doroczna kwesta na rzecz „Hospicjum św. Łazarza”. Szczegóły na plakatach w gablocie kościelnej.

 

 

 

Refleksje eucharystyczne (17)

 

Liturgia Słowa

Czytanie i wyjaśnianie Pisma świętego w liturgii Mszy św. ma podłoże w tradycji synagogalnej. Na wzór liturgii żydowskiej syna­gogi kształtuje się podstawowa struktura liturgii słowa obejmująca: czytania biblijne i homilię, śpiew psalmów – jako odpowiedź wspólno­ty na Boże słowo, oraz modlitwę. Taki porządek dostrzegamy już w opisie niedzielnej Eucharystii podanym przez św. Justyna w jego I Apologii, rozdz. 67. Taki porządek jest też wspomniany w De anima Tertuliana. Mówi on o pewnej prorokini, która doznawała stanu ekstazy podczas czytania Pisma św., śpiewu psalmów, przemówień lub modlitw. Liczba i dobór czytań podlegały zróżnicowaniu w różnych obrządkach Kościoła. Z zasady czytanie ksiąg Starego 'Testamentu (Prawa i Proroków – jak w synagodze) odbywało się przed czytaniem fragmentów Nowego Testamentu, przy czym ostatni fragment  pochodził z Ewangelii. I tak w IV w. w Antiochii (Syria) czytano: Prawo, Proroków, Listy Apostolskie (niekiedy Dzieje Ap.) i Ewangelię (por. Constitutiones Aposto­lorum VIII, 5, 11). W obrządku syryjskim wschodnim do dzisiaj odczytu­je się dwa urywki ze Starego Testamentu, po nich Listy św. Pawła i na koniec Ewangelię. W obrządku syryjsko – zachodnim (u Jakobitów) liturgia słowa obejmuje sześć czytań: Prawo, Prorocy, Księgi mądroś­ciowe, Dzieje Apostolskie (albo Listy katolickie), Listy św. Pawła, Ewangelia. W obrządku ormiańskim stosowane są trzy czytania: Stary Testament, Listy Apostolskie, Ewangelia. W obrządku koptyj­skim i etiopskim czyta się tylko księgi Nowego Testamentu: Listy św. Pawła, Listy katolickie, Dzieje Apostolskie i Ewangelię. Nie jest rzeczą pewną, czy w liturgii rzymskiej czytanie ksiąg Starego Testamentu było stałą praktyką i nie wiadomo dokładnie, kiedy od niej odstąpiono. O czytaniu Starego Testamentu świadczy jeden z mszałów pochodzący z dolnej Italii.

W okresie tzw. ruchu liturgicznego, który rozwija się w Kościele na Zachodzie od początku pontyfikatu św. Piusa X (1903 – 1914), ujawnia się tendencja odnowienia porządku czytań mszalnych w liturgii rzym­skiej, tj. zwiększenia ich liczby, rozszerzenia cyklu czytań i wpro­wadzenia do liturgii słowa języka narodowego. Podczas pier­wszego międzynarodowego kongresu liturgicznego w Maria-Laach w roku 1951 sformułowano postulat rozszerzenia do 3 lub 4 lat cyklu czytań biblijnych, zwłaszcza w niedziele po Zesłaniu Ducha Świętego i po Epifanii oraz odczytywania perykop biblijnych wyłącznie w języku oj­czystym.

Reforma liturgii słowa postanowiona przez Sobór Watykański II

Jednym z charakterystycznych rysów Soboru Watykańskiego II był powrót do źródeł życia Kościoła, jakimi są: Boże słowo i liturgia. Te dwa źródła potraktował Sobór jako ściśle ze sobą złączone i nawza­jem się dopełniające. W konstytucji o liturgii świętej czytamy:

„…w trosce o odnowienie świętej liturgii, jej rozwój i dostoso­wanie należy rozbudzić to serdeczne i żywe umiłowanie Pisma świętego, o którym świadczy czcigodna tradycja obrządków wschodnich i zachod­nich” (KL 24).Stwierdzenie to zostało uzupełnione w konstytucji dogmatycznej o Objawieniu Bożym:  „Tak wielka […] tkwi w słowie Bożym moc i potęga, że jest ono dla Kościoła podporą i siłą żywotną, a dla synów Kościoła utwierdzeniem wiary, pokarmem duszy oraz czystym i stałym źródłem duchowego życia. Stąd doskonałe zastosowanie ma do Pisma św. powiedzenie: „żywe jest słowo Boże i skuteczne” (Hbr 4,12), które „ma moc zbudować i dać dziedzictwo wszystkim uświęconym” (Dz 20,32; por. 1 Tes 2,13) ( KO 21).