- Dziś przypada święto św. Teresy Benedykty od Krzyża (Edyty Stein), dziewicy i męczennicy, patronki Europy.
- W poniedziałek święto św. Wawrzyńca, diakona i męczennika.
- W czwartek święto NMP Kalwaryjskiej.
- W piątek wspomnienie św. Maksymiliana Marii Kolbego, prezbitera i męczennika.
- W sobotę Uroczystość Wniebowzięcia NMP. Msze święte w naszym kościele według porządku niedzielnego.
- Lista kandydatów do Rady Parafialnej znajduje się w gablocie kościelnej oraz na stronie internetowej parafii.
- Przypominamy i prosimy o zachowanie zasad bezpieczeństwa epidemicznego.
Refleksje eucharystyczne (14)
Akt pokuty w Mszale Pawła VI składa się z następujących elementów:
Zachęta, wypowiedziana przez przewodniczącego
We wzorcowym wydaniu Mszału w języku łacińskim brzmi ona: „Fratres, agnoscamus peccata nostra, ut apti simus ad sacra mysteria celebranda”. Słowo „agnoscere” oznacza uznanie popełnionych grzechów, przyznanie się do nich, postawienie się przed Bogiem w poczuciu swej winy (por. Ps 51[50],5: Uznaję […] moją nieprawość, a grzech mój jest zawsze przede mną). W Mszale Rzymskim dla Diecezji Polskich są zaproponowane trzy różne sformułowania tej zachęty i dodana jest rubryka: „Kapłan może się posłużyć innymi słowami” (por. OWMR 31).
Chwila milczenia
Ma ona umożliwić uczestnikom skupienie się, przyznanie się do popełnionych grzechów oraz wzbudzenie aktu żalu. Nie chodzi w tym momencie o szczegółowy rachunek sumienia. Ta chwila milczenia nie jest „przerwą” w celebracji, ale stanowi jej integralną część (por. KL 30; OWMR 45: „Należy także zachowywać w stosownym czasie sakralne milczenie, jako część akcji liturgicznej. Natura milczenia uzależniona jest od momentu Mszy, w którym ono występuje. I tak w czasie aktu pokuty i po wezwaniu do modlitwy każdy skupia się w sobie; po czytaniu lub homilii uczestnicy krótko rozważają to, co usłyszeli, po Komunii zaś w swoim sercu wielbią Boga i modlą się”).
Wyznanie grzechów
Może ono być wyrażone w trzech różnych formach:
(1) W formie tzw. „spowiedzi powszechnej”. Jej dotychczasowa formuła, przewidziana w Mszale Rzymskim z r. 1570, została uproszczona. W pierwszej części wyznajemy nasze winy tylko Bogu wszechmogącemu oraz braciom i siostrom. Pominięte zostały imiona świętych. Wyznając grzechy Bogu, uznajemy je za zniewagę wyrządzoną Jego majestatowi i sprzeniewierzenie się Jego woli. Wyznaniem tym obejmujemy nie tylko niegodne Boga myśli, słowa i czyny, ale także zaniedbanie dobra. Wykluczamy przez to jakiś moralny minimalizm. Opuszczenie dobra, czy wybór mniejszego dobra, jest także aktem złego zastosowania wolności. Ta zaś wyraża się najpełniej właśnie w czynieniu dobra oraz w dokonywaniu prawidłowego wyboru. Przyznając się do popełnionych grzechów wobec braci i sióstr, uznajemy „horyzontalny” wymiar zła: nie jest ono prywatną sprawą chrześcijanina, lecz zawsze godzi w Kościół, obniża poziom jego świętości, jest „raną zadaną Kościołowi”
Wypowiadając słowa „moja wina”, uderzamy się w piersi. Rubryka Mszału Trydenckiego przewidywała trzykrotne uderzenie się w piersi przy słowach: „mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa”. W Mszale Pawła VI opuszczony jest w analogicznej rubryce liczebnik „ter”. Wystarczy więc jednorazowe uderzenie się w piersi. W drugiej części „spowiedzi powszechnej” wyrażamy prośbę o wstawiennictwo Matki Najświętszej, Aniołów, Świętych oraz zgromadzonych braci i sióstr, aby Bóg przebaczył nam wyznane grzechy. Podobnie jak grzech ma podwójny „wymiar” (wertykalny i horyzontalny), także pojednanie jest powrotem do przyjaźni z Bogiem oraz do żywotnej więzi ze wspólnotą Kościoła w niebie i na ziemi, który przyczynia się do nawrócenia grzeszników „miłością, przykładem i modlitwą” (KK 11).
(2) W formie dialogu między kapłanem przewodniczącym i zgromadzeniem:
- Zmiłuj się nad nami, Panie.
- Bo zgrzeszyliśmy przeciw Tobie.
- Okaż nam, Panie, miłosierdzie swoje.
- I daj nam swoje zbawienie.
(3) W formie skierowanych do Chrystusa wezwań wielbiąco-błagalnych, tzw. tropów, złączonych z aklamacjami „Panie, zmiłuj się nad nami” – ”Chryste, zmiłuj się nad nami”.
W „Mszale Rzymskim dla diecezji polskich” (1986) oprócz wezwań zamieszczonych pod tytułem „forma trzecia” jest podanych 10 propozycji tropów do wyboru. Na ich wzór można przygotować inne wezwania.
(4) Czwartą formą aktu pokuty jest błogosławieństwo wody i pokropienie nią wiernych, które może się odbyć tylko w niedzielę.
Zwyczaj ten wywodzi się ze starochrześcijańskiej praktyki błogosławienia wody do chrztu w Paschę i Zesłanie Ducha Świętego oraz skrapiania nią uczestników liturgii. Jako obrzęd sprawowany na początku Mszy niedzielnej pojawia się on w wieku VIII – IX na terenie Galii.
W następujących okolicznościach akt pokuty może być opuszczony lub zastąpiony innymi czynnościami, przez które zgromadzenie przygotowuje się do godnego sprawowania Eucharystii:
(1) W święto Ofiarowania Pańskiego, kiedy na początku Mszy św. odbywa się błogosławieństwo świec i procesja.
(2) W Środę Popielcową, w czasie Mszy św. połączonej z błogosławieństwem popiołu i posypaniem głów wiernych.
(3) W Niedzielę Palmową Męki Pańskiej, po procesji lub uroczystym wejściu kapłana i usługujących.
(4) W Niedzielę Zmartwychwstania, podczas porannej Mszy św. celebrowanej po procesji rezurekcyjnej.
(5) We Mszy św. połączonej z udzielaniem chrztu. Miejsce aktu pokuty zajmuje obrzęd przyjęcia kandydatów, sprawowany u wejścia do kościoła.
(6) We Mszy obrzędowej złączonej ze sprawowaniem sakramentu małżeństwa.
(7) We Mszy św. pogrzebowej sprawowanej bezpośrednio po wprowadzeniu do kościoła ciała zmarłego.
(8) We Mszy św. sprawowanej w połączeniu z częścią Liturgii Godzin (najczęściej Jutrznią i Nieszporami).