- Dzisiaj rozpoczyna się XXI Tydzień św. Krzysztofa pod hasłem: „Umocnieni Eucharystią niesiemy Chrystusa”. Poświęcenie nowych pojazdów dokonamy w przyszłą niedzielę 26 lipca. Zachęcamy do włączenia się w akcję organizowaną przez MIVA Polska „1 grosz za 1 kilometr na środki transportu dla misjonarzy”.
- W środę 22 lipca święto św. Marii Magdaleny. Po Mszy świętej o godz. 7.00 nabożeństwo ku czci św. Jana Pawła II.
- W czwartek 23 lipca święto św. Brygidy, zakonnicy, patronki Europy.
- Zapraszamy wspólnotę parafialną do udziału w zbiórce zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego (sprzęt RTV i AGD np. pralki, telewizory, komputery). Zbiórka będzie miała miejsce w czwartek 23 lipca br. w godzinach od 8.00 do 13.00. Zużyty sprzęt prosimy składać tak jak co roku, na parkingu kościelnym obok drzewa. Przychody z akcji pozwolą na wsparcie Polskich Misjonarzy w Zambii, Kamerunie, Kenii i Tanzanii.
- W sobotę 25 lipca święto św. Jakuba apostoła.
- Dzisiaj w trzecią niedzielę miesiąca zbiórka na wsparcie najbardziej potrzebujących Parafian. Ofiary prosimy składać do skrzynki oznaczonej przez Caritas.
Być w kościele i być w Kościele
2.6. Wprowadzenie wiernych w treść Mszy świętej
„Po wstępnym pozdrowieniu ludu kapłan albo diakon lub ktoś inny spośród usługujących może w bardzo zwięzłych słowach wprowadzić wiernych w treść Mszy danego dnia” (OWMR 50).
„On sam (kapłan przewodniczący) lub ktoś z usługujących może wprowadzić wiernych w bardzo zwięzłych słowach w treść Mszy danego dnia” (OWMR 124).
OWMR (n. 31) kapłanowi przewodniczącemu powierza wszystkie dopuszczalne i zalecone w liturgii mszalnej zachęty – wyjaśnienia (monitiones) oraz stawia je obok takich czynności, jak wypowiadanie formuł wprowadzających i kończących, przewidzianych w samym obrzędzie, głoszenie słowa Bożego (homilii) i udzielenie końcowego błogosławieństwa: „Może też (kapłan) w bardzo zwięzłych słowach wprowadzać wiernych, po wstępnym pozdrowieniu i przed aktem pokuty, w treść Mszy dnia; przed czytaniami – w liturgię słowa; przed prefacją (nigdy zaś podczas samej modlitwy) – w modlitwę eucharystyczną. Przed rozesłaniem wiernych kapłan może swoimi słowami zakończyć całą akcję liturgiczną”.
Zalecenia te są zastosowaniem zasady podanej w KL 35, 3: „Należy także usilnie kłaść nacisk na katechezę ściśle liturgiczną, a i podczas wykonywania obrzędów, jeśli zachodzi potrzeba, przewidzieć krótkie pouczenia (monitiones); ma je podawać – byle w odpowiednich momentach – kapłan lub inna osoba kompetentna, w słowach zgodnych z przepisami”.
Dnia 27 IV 1973 Kongregacja Kultu Bożego wydała list ogólny skierowany do przewodniczących konferencji biskupich Eucharistiae participationem na temat modlitw eucharystycznych.
List ten był reakcją na zjawisko niekontrolowanego tworzenia nowych modlitw eucharystycznych oraz stosowania ich bez wiedzy i zgody Stolicy Apostolskiej. Kongregacja wskazuje na istniejące w dotychczasowej dyscyplinie możliwości dostosowania liturgii do potrzeb poszczególnych wspólnot. Polem dla właściwie pojętej „twórczości” i przystosowania są między innymi „zachęty” – „monitiones”, o których dokument tak mówi: „Wśród elementów, które mogą być przystosowane i należą do kompetencji poszczególnych celebransów, wypada wymienić zachęty (monitiones), homilię i modlitwę powszechną. Przede wszystkim więc zachęty, przez które doprowadza się wiernych do pełniejszego rozumienia sensu świętej czynności lub jakiejś jej części oraz do uczestniczenia w nich zgodnie z ich duchem. Wśród tych zachęt te mają szczególne znaczenie, których opracowanie i wypowiadanie „Ogólne Wprowadzenie do Mszału Rzymskiego” zleca samemu kapłanowi (ipsi sacerdoti conficiendas et proferendas committit), aby wprowadził wiernych w Mszę danego dnia na początku celebracji; do liturgii słowa – przed czytaniami; do modlitwy eucharystycznej – przed prefacją; wreszcie – aby przed rozesłaniem zakończył całą czynność świętą” (OWMR 31).
Trzeba także przywiązywać wielką wagę do tych zachęt, które są podane (proponuntur) w samych Obrzędach Mszy świętej (in ipso Ordine Missae), jak przed aktem pokuty lub przed modlitwą Pańską. Z natury swojej te zachęty (monitiones) nie wymagają, aby były wypowiadane dosłownie tak, jak są podane we Mszale. Może się okazać rzeczą wskazaną, aby przynajmniej w niektórych przypadkach były one nieco dostosowane do prawdziwych warunków, w jakich znajduje się wspólnota. W podawaniu jednak wszelkich zachęt należy zachować ich szczególny charakter tak, aby nie przemieniły się w kazanie czy homilię. Należy zatroszczyć się o ich zwięzłość, o unikanie wielosłowia (verbositas), które byłoby uciążliwe dla uczestników” (n.14). Zachęty więc winny być: starannie przygotowane, możliwie na piśmie, choć w czasie celebracji nie muszą być odczytywane; mają być zwięzłe i przejrzyste (por. OWMR 105 b).
Z przytoczonych dokumentów wynika wniosek, że zachętę wstępną, wprowadzającą w treść Mszy św., z zasady winien wypowiadać sam kapłan przewodniczący Mszy świętej, choć nie jest wykluczone, aby to uczynił diakon, lektor lub odpowiedni komentator (por. KL 29; OWMR 105 b).
Poprzez tę wstępną zachętę kapłan przewodniczący celebracji może nawiązać żywą łączność ze zgromadzeniem, stworzyć odpowiednią atmosferę sprzyjającą uczestnictwu we Mszy świętej, zapowiedzieć myśl, którą potem rozwinie w homilii, jednym słowem spełnić zadanie mistagoga, będące jednym z głównych jego obowiązków jako przewodniczącego wspólnoty.
W końcowych słowach wstępnej zachęty kapłan wprowadza wiernych do aktu pokuty, tak aby wiązał się on organicznie ze sprawowanym misterium.