- W poniedziałek 22 czerwca po Mszy świętej o godz. 7.00 nabożeństwo ku czci św. Jana Pawła II.
- We wtorek po Mszy świętej o godz. 18.00 Modlitwa Słowem Bożym.
- W środę 24 czerwca Uroczystość Narodzenia św. Jana Chrzciciela. Po Mszy świętej o godz. 18.00 Katecheza dla dorosłych.
- W czwartek 25 czerwca o godz. 19.00 Spotkanie Rady Parafialnej.
- W imieniu uczestników nabożeństw w naszym kościele, przypominamy i prosimy o przestrzeganie zasad bezpieczeństwa epidemicznego: zachowania dystansu 2 metrów, zakrywania nosa i ust, przyjmowania Komunii świętej na rękę przez środek kościoła, a do ust w nawach bocznych.
- Dzisiejsza trzecia niedziela miesiąca jest dniem zbiórki dla najbardziej potrzebujących Parafian. W związku z panującą pandemią, prosimy osoby pragnące wesprzeć to dzieło o przekazanie ofiar w kopercie na tacę, z dopiskiem Caritas.
- W przyszła niedzielę 28 czerwca w naszej parafii będziemy gościć organizatorów Saletyńskich Spotkań Młodych które odbywają się co roku w Dębowcu. W tym dniu po Mszach Świętych o godz. 9.00, 10.30, 12.00 i 18.00 Krakowskie Stowarzyszenie „Malta” zorganizuje pokaz karetki i jej wyposażenia dla najmłodszych. Grupa organizacyjna i muzyczna zapewni oprawę liturgii. Po Mszach będą zbierane datki na wsparcie i formacje grupy. Serdecznie zapraszamy do włączenia się w akcję.
Refleksje eucharystyczne (9)
Okadzenie ołtarza
Początkowo chrześcijanie z pewną rezerwą odnosili się do użycia kadzidła w liturgii, ponieważ było ono stosowane w kulcie pogańskim ku czci bóstw i panujących. Wśród tzw. „lapsi” (upadłych odstępców od wiary) podczas prześladowania za cesarza Dioklecjana (III wiek) byli też „thurificati”, to jest ci, którzy dla uniknięcia szykan ze strony władz rzymskich złożyli kadzidło na ofiarę. Po zniknięciu pogaństwa kadzidło zaczyna się pojawiać w chrześcijańskiej liturgii. Egeria w rozdziale 24 swojego „Dziennika podróży” (Peregrinatio) wspomina, że woń kadzidła napełniała bazylikę Zmartwychwstania podczas celebracji niedzielnej wigilii w porze piania pierwszego koguta.
Według OR I,41 na czele procesji, w której papież udaje się do ołtarza, idzie subdiakon z dymiącą kadzielnicą (thymiamaterium). Jest to zapożyczona z ceremoniału dworskiego oznaka czci dla papieża. Nie ma natomiast w OR I wzmianki o okadzeniu ołtarza. Dopiero od XI w. pojawiają się w dokumentach informacje o tym okadzeniu.
O wprowadzeniu okadzenia na początku Mszy św. zdecydowała być może chęć naśladowania arcykapłana ST, który spalał kadzidło ku czci Boga przed złożeniem ofiary przebłagania (por. Kpł 16,11-14).
Podstawą symboliki okadzenia jest Ps 141[140],2: Niech moja modlitwa będzie stale przed Tobą, jak kadzidło; wzniesienie rąk moich – jak ofiara wieczorna.
Codziennie w Namiocie Spotkania, a potem w świątyni składano rano i wieczorem baranka z dodatkiem dziesiątej części efy najczystszej mąki zaprawionej oliwą. Była to ofiara ustawiczna jako miła woń na ofiarę spalaną dla Pana (por. Wj 29,38-42; Lb 28,3-8).
Wj 30, 7-8 mówi też o codziennej ofierze z kadzidła, jaką miał składać arcykapłan na ołtarzu kadzenia. Trzeba tu przytoczyć fragment komentarza św. Augustyna do Ps 141, 4-6 (II czytanie w Godzinie czytań wtorku II tygodnia W. Postu): „Ofiarą wieczorną jest Męka Chrystusa, Krzyż Pana, zbawcza żertwa, całopalenie miłe Bogu. Ta wieczorna Ofiara przemienia się w Zmartwychwstaniu w poranny dar. Tak więc modlitwa skierowana z wiernego serca wprost do Boga, unosi się jak dym ze świętego ołtarza. Nie ma nic przyjemniejszego nad woń Pańską: taką zaś woń wydają wszyscy, którzy wierzą”(por. Ef 5,1n; Wj 29,18; Ps 40[39],7; Ez 20,41; 2 Kor 2,14-16).
Na symbolikę użycia kadzidła wskazuje także św. Jan w Ap 5,8: […] kiedy [Baranek] wziął księgę, czworo Zwierząt i dwudziestu czterech Starców upadło przed Barankiem, każdy mając harfę i złote czasze pełne kadzideł, którymi są modlitwy świętych.
Okadzenie ołtarza jest symbolem czci, jaką otaczamy Chrystusa, który jest Ołtarzem własnej Ofiary; jest wyrazem modlitwy, jaką razem z Chrystusem pragniemy wznieść ku Bogu podczas całej celebracji Eucharystii. Także serca wiernych są ołtarzem ich duchowej ofiary.
W Obrzędach dedykacji kościoła i ołtarza, ogłoszonych dekretem Kongregacji Sakramentów i Kultu Bożego 29 V 1977 znajduje się następujące wyjaśnienie okadzenia ołtarza podczas jego poświęcenia: „Kadzidło spala się na ołtarzu, aby ukazać, że Ofiara Chrystusa, która w tym misterium wciąż jest obecna, wznosi się do Boga jak miła woń. Ma to również wyrazić myśl, że modlitwy wiernych pełne błagań i wdzięczności docierają do tronu Boga” (n.22b).
Miłą Bogu wonią Ofiary Chrystusa jest ostatecznie miłość i posłuszeństwo, z którego ta Ofiara wynikała. Przez miłość chrześcijanie jednoczą się z Ofiarą Chrystusa i całe swe życie przemieniają w duchową, miłą Bogu Ofiarę (por. Ef 5,1-2: Bądźcie […] naśladowcami Boga jako dzieci umiłowane i postępujcie drogą miłości, bo i Chrystus was umiłował i samego siebie wydał za nas w Ofierze i dani na wdzięczną wonność Bogu).
Przepisy OWMR tak przedstawiają sposób okadzenia ołtarza: jeśli krzyż znajduje się na ołtarzu lub w jego pobliżu, kapłan najpierw wykonuje w stronę krzyża głęboki ukłon, po czym okadza go trzema pojedynczymi ruchami kadzielnicy (tribus ductibus thuribuli), a następnie znowu wykonuje głęboki ukłon. Dopiero po okadzeniu krzyża stojącego na ołtarzu lub blisko niego kapłan okadza ołtarz (por. OWMR 49. 123). Jeśli zaś krzyż znajduje się w oddaleniu od ołtarza (np. na środku ściany absydy), kapłan zatrzymuje się przed nim i okadza go (w wyżej opisany sposób), kiedy przed nim przechodzi podczas okadzania ołtarza. Ołtarz wolno stojący (odsunięty od ściany) okadza się pojedynczymi ruchami kadzielnicy, pomijając wszelkie ukłony. Jeśli ołtarz nie jest oddalony od ściany, kapłan okadza najpierw jego prawą, potem lewą stronę (por. OWMR 277).