- W poniedziałek wspomnienie św. Scholastyki, dziewicy.
- Klub Seniora zaprasza 10 lutego, w poniedziałek o godz. 16.00, do sali św. Jana Pawła II, na spotkanie z cyklu Miejsca święte i nieświęte. Kontynuujemy naszą podróż po Peru. W drodze do Cuzco zwiedzimy kilka ciekawych miejsc, ale główny cel to dawna stolica Inków i jej okolice, gdzie zobaczymy wiele wyjątkowych budowli z czasów imperium, wstąpimy do katedry i kościołów zbudowanych przez Hiszpanów.
- We wtorek 11 lutego wspomnienie NMP z Lourdes. Obchodzimy XXVIII Światowy Dzień Chorego. Zapraszamy chorych oraz osoby opiekujące się chorymi na Mszę św. o godz. 9.00, a następnie do modlitwy za chorych z błogosławieństwem lurdzkim. Także we wtorek Modlitwa Słowem Bożym lectio divina o godz. 18.45.
- W środę o godz. 19.00 zapraszamy na Katechezę liturgiczną o Mszy świętej, w oparciu o Ogólne Wprowadzenie do Mszału Rzymskiego.
- W czwartek 13 lutego o godz. 19.00 spotkanie Rady Parafialnej.
- W środę o godz. 19.00 zapraszamy na katechezę dla dorosłych w oparciu o KKK, na temat rodzajów grzechów i darmowego zbawienia.
- W piątek 14 lutego święto świętych Cyryla i Metodego, patronów Europy.
- Zapraszamy na katechezy Drogi neokatechumenalnej, które będą głoszone w kaplicy, w poniedziałki i czwartki o godz. 19.00.
- W najbliższą niedzielę 16 lutego odbędzie się spotkanie formacyjne dla rodziców i dzieci przygotowujących się do I Komunii Świętej. Początek o godz. 12:00 Msza święta, a następnie konferencja.
- W sobotę 22 lutego zapraszamy na II Bal karnawałowy dla Dzieci. Szczegóły za tydzień.
- Dzisiaj w drugą niedzielę miesiąca zbiórka na potrzeby inwestycyjne parafii. Składamy gorące podziękowania za ofiary złożone w miesiącu styczniu w kościele i przekazane na konto bankowe parafii w kwocie 7630 zł. Bóg zapłać wszystkim Ofiarodawcom.
Rozważania eucharystyczne (9)
Okadzenie ołtarza
Początkowo chrześcijanie z pewną rezerwą odnosili się do użycia kadzidła w liturgii, ponieważ było ono stosowane w kulcie pogańskim ku czci bóstw i panujących. Wśród tzw. „lapsi” (upadłych odstępców od wiary) podczas prześladowania za cesarza Dioklecjana (III wiek) byli też „thurificati”, to jest ci, którzy dla uniknięcia szykan ze strony władz rzymskich złożyli kadzidło na ofiarę. Po zniknięciu pogaństwa kadzidło zaczyna się pojawiać w chrześcijańskiej liturgii. Egeria w rozdziale 24 swojego „Dziennika podróży” (Peregrinatio) wspomina, że woń kadzidła napełniała bazylikę Zmartwychwstania podczas celebracji niedzielnej wigilii w porze piania pierwszego koguta.
Według OR I,41 (Andrieu II,80) na czele procesji, w której papież udaje się do ołtarza, idzie subdiakon z dymiącą kadzielnicą (thymiamaterium). Jest to zapożyczona z ceremoniału dworskiego oznaka czci dla papieża. Nie ma natomiast w OR I wzmianki o okadzeniu ołtarza. Dopiero od XI w. pojawiają się w dokumentach informacje o tym okadzeniu.
Związek ze Starym Testamentem
O wprowadzeniu okadzenia na początku Mszy św. zdecydowała być może chęć naśladowania arcykapłana ST, który spalał kadzidło ku czci Boga przed złożeniem ofiary przebłagania (por. Kpł 16,11-14). Podstawą symboliki okadzenia jest Ps 141[140],2: Niech moja modlitwa będzie stale przed Tobą, jak kadzidło; wzniesienie rąk moich – jak ofiara wieczorna.
Codziennie w Namiocie Spotkania, a potem w świątyni składano rano i wieczorem baranka z dodatkiem dziesiątej części efy najczystszej mąki zaprawionej oliwą. Była to ofiara ustawiczna jako miła woń na ofiarę spalaną dla Pana (por. Wj 29,38-42; Lb 28,3-8).
Wj 30, 7-8 mówi też o codziennej ofierze z kadzidła, jaką miał składać arcykapłan na ołtarzu kadzenia. Trzeba tu przytoczyć fragment komentarza św. Augustyna do Ps 141, 4-6 (CCL 40,2029; LG II,l37n – II czytanie w Godzinie czytań wtorku II tygodnia W. Postu): „Ofiarą wieczorną jest Męka Chrystusa, Krzyż Pana, zbawcza żertwa, całopalenie miłe Bogu. Ta wieczorna Ofiara przemienia się w Zmartwychwstaniu w poranny dar. Tak więc modlitwa skierowana z wiernego serca wprost do Boga, unosi się jak dym ze świętego ołtarza. Nie ma nic przyjemniejszego nad woń Pańską: taką zaś woń wydają wszyscy, którzy wierzą”(por. Ef 5,1n; Wj 29,18; Ps 40[39],7; Ez 20,41; 2 Kor 2,14-16). Na symbolikę użycia kadzidła wskazuje także św. Jan w Ap 5,8: […] kiedy [Baranek] wziął księgę, czworo Zwierząt i dwudziestu czterech Starców upadło przed Barankiem, każdy mając harfę i złote czasze pełne kadzideł, którymi są modlitwy świętych.
Symbolika okadzenia
Okadzenie ołtarza jest symbolem czci, jaką otaczamy Chrystusa, który jest Ołtarzem własnej Ofiary; jest wyrazem modlitwy, jaką razem z Chrystusem pragniemy wznieść ku Bogu podczas całej celebracji Eucharystii. Także serca wiernych są ołtarzem ich duchowej ofiary.
W Obrzędach dedykacji kościoła i ołtarza, ogłoszonych dekretem Kongregacji Sakramentów i Kultu Bożego 29 V 1977 znajduje się następujące wyjaśnienie okadzenia ołtarza podczas jego poświęcenia: „Kadzidło spala się na ołtarzu, aby ukazać, że Ofiara Chrystusa, która w tym misterium wciąż jest obecna, wznosi się do Boga jak miła woń. Ma to również wyrazić myśl, że modlitwy wiernych pełne błagań i wdzięczności docierają do tronu Boga” (n.22b).
Miłą Bogu wonią Ofiary Chrystusa jest ostatecznie miłość i posłuszeństwo, z którego ta Ofiara wynikała. Przez miłość chrześcijanie jednoczą się z Ofiarą Chrystusa i całe swe życie przemieniają w duchową, miłą Bogu Ofiarę (por. Ef 5,1-2: Bądźcie […] naśladowcami Boga jako dzieci umiłowane i postępujcie drogą miłości, bo i Chrystus was umiłował i samego siebie wydał za nas w Ofierze i dani na wdzięczną wonność Bogu).
Sposób okadzenia
Przepisy OWMR tak przedstawiają sposób okadzenia ołtarza: jeśli krzyż znajduje się na ołtarzu lub w jego pobliżu, kapłan najpierw wykonuje w stronę krzyża głęboki ukłon, po czym okadza go trzema pojedynczymi ruchami kadzielnicy (tribus ductibus thuribuli), a następnie znowu wykonuje głęboki ukłon. Dopiero po okadzeniu krzyża stojącego na ołtarzu lub blisko niego kapłan okadza ołtarz (por. OWMR 49. 123). Jeśli zaś krzyż znajduje się w oddaleniu od ołtarza (np. na środku ściany absydy), kapłan zatrzymuje się przed nim i okadza go (w wyżej opisany sposób), kiedy przed nim przechodzi podczas okadzania ołtarza. Ołtarz wolno stojący (odsunięty od ściany) okadza się pojedynczymi ruchami kadzielnicy, pomijając wszelkie ukłony. Jeśli ołtarz nie jest oddalony od ściany, kapłan okadza najpierw jego prawą, potem lewą stronę (por. OWMR 277).