IV Niedziela zwykła -Święto Ofiarowania Pańskiego – 02.02.2020 r.   

  1. Zakończyliśmy w naszej parafii Odwiedziny Duszpasterskie. Bardzo serdecznie dziękujemy za otwarte serca, życzliwe przyjęcie, szczere rozmowy. Również Ministranci wyrażają swoją wdzięczność za okazaną im życzliwość. Więcej szczegółowych informacji o naszej parafii przedstawimy w niedzielę 16 lutego. Osoby, które nie mogły przyjąć kapłana w wyznaczonym czasie, a pragną to uczynić, prosimy o ustalenie dogodnego terminu w zakrystii. Proponujemy sobotę 8.02. od godz. 11.00.
  2. We wtorek modlitwa Słowem Bożym Lectio divina o godz. 18.45. 
  1. W środę wspomnienie św. Agaty, dziewicy i męczennicy. Katecheza dla dorosłych o godz. 19.00. 
  1. W czwartek wspomnienie świętych męczenników Pawła Miki i Towarzyszy. 
  1. W tym tygodniu przypada pierwszy czwartek i piątek miesiąca. W czwartek modlitwa za kapłanów i o powołania kapłańskie i zakonne, prowadzona przez wspólnotę Margaretka o godz. 17.30. W piątek nabożeństwo do NSPJ po Mszy świętej po Mszy świętej o godz. 7.00. Spowiedź pierwszo piątkowa od godz. 16.30. 
  1. Zwracamy się z uprzejmą prośbą o przekazanie 1% na rzecz Funduszu Pomocy Dzieciom i Młodzieży im. MB z La Salette. Informujemy, że Fundusz wspiera dzieci i młodzież Take z naszej parafii. Szczegółowe informacja na tablicy ogłoszeń i w materiałach reklamowych.

 

Refleksje eucharystyczne (8)

 

Ucałowanie ołtarza

Po dojściu do ołtarza i oddaniu mu należnej czci przez głęboki ukłon lub przez przyklęknięcie (jeśli na ołtarzu lub w jego pobliżu w prezbiterium znajduje się tabernakulum z Najświętszym Sakramentem – por. OWMR 274), kapłan przewodniczący (wraz  usługującymi mu diakonami) całuje ołtarz (por. OWMR 49. 123). Dodajmy, że usługujący, którzy przynoszą do ołtarza dymiącą kadzielnicę, świeczniki i krzyż, nie przyklękają przed tabernakulum z Najświętszym Sakramentem, ale tylko wykonują skłon głowy (por. OWMR 274). Diakon albo lector przynoszący do ołtarza Ewangeliarz, nie wykonują żadnego ukłonu (por. OWMR 173. 195). Po przyjściu do prezbiterium usługujący umieszczają krzyż z wizerunkiem Chrystusa ukrzyżowanego  obok ołtarza; na ołtarzu lub obok niego ustawiają świeczniki; księgę Ewangelii diakon albo lektor kładzie na mensie ołtarza (por. OWMR 122).

Historia znaku ucałowania ołtarza

Najstarszą wzmiankę o geście ucałowania ołtarza znajdujemy w OR I, 51 (Andrieu II, 83): papież całuje ołtarz, towarzyszące mu osoby oraz księgę Ewangelii. Gest ten ma podłoże w starożytnym zwyczaju całowania progów świątyń pogańskich, posągów bóstw, ołtarzy, stołu przed wspólnym posiłkiem. Początkowo w ucałowaniu ołtarza wyrażano cześć dla „stołu Pańskie­go” (mensa Domini” – por. 1 Kor 10,21), a także dla samego Chrystusa, który jest kamieniem węgielnym Kościoła (por. Ps 118[117],22; Mt 21, 42; Dz 4,11; 1 Kor 3,11; Ef 2,20; 1 P 2,7n) i skałą, z której tryska żywa woda (por. Wj 17,1-7; 1 Kor 10,1- 4; J 7,37-39; 19,34). W średniowieczu interpretowano ucałowanie ołtarza jako znak pozdrowienia Kościoła przez Chrystusa. Chrystus – Oblubieniec pozdrawia Kościół – Oblubienicę reprezentowaną przez męczenników, których re­likwie znajdują się w ołtarzu. Zgodnie z rubryką Mszału Trydenckiego kapłan całował ołtarz podczas modlitwy: „Oramus te, Domine, per merita sanctorum tuorum, quorum reliquiae hic sunt (w tym momencie wykonywał gest ucałowania ołtarza), ut indulgere dig­neris omnia peccata mea. Amen”). Taką interpretację ucałowania podaje m.i. papież Innocenty III w De sacro altaris mysterio II,15: PL 217, 807).

W obrzędzie Mszy św. ustalonym w Mszale Trydenckim kapłan w czasie Mszy św. całował ołtarz 10 razy. W obecnym układzie obrzędów czyni to tylko na początku – po dojściu do ołtarza, i na końcu – przed odejściem do zakrystii. Jest to wynik postulowanego przez KL 50 uproszczenia obrzędów. Oprócz ucałowania ołtarza odbywa się we Mszy św. także ucałowanie księgi Ewangelii po odczytaniu jej słów. W ten sposób zostaje pod­kreślona łączność dwóch stołów celebracji eucharystycznej w Osobie samego Chrystusa, który jest Słowem życia i zarazem Kapłanem, Ofiarą i Ołtarzem swej  Ofiary oraz Chlebem życia (por. J 6,32-35.48).