- W poniedziałek 6 stycznia Uroczystość Objawienia Pańskiego. Msze święte z poświęceniem kredy i kadzidła według porządku niedzielnego.
- W środę 8 stycznia Katecheza liturgiczna dotycząca Mszy świętej o godz. 19.00. Serdecznie zapraszamy do udziału wszystkich, którzy chcą głębiej poznać obrzędy Mszy świętej, ich teologię, duchowość i znaczenie. Realizując tegoroczny program duszpasterski KEP włączmy się w synodalną refleksję naszej parafii nad sposobami jak najowocniejszego przeżywania Eucharystii. Wnieśmy nasze spostrzeżenia, uwagi i propozycje. Temat ten niech towarzyszy także naszym rozmowom kolędowym. Polecamy także „Refleksje eucharystyczne” w Dies Domini.
- Program odwiedzin kolędowych na najbliższy tydzień:
Wtorek (7 stycznia): ul. Borsucza 1
Środa (8 stycznia): ul. Borsucza 3
Czwartek (9 stycznia): ul. Borsucza 5
Piątek (10 stycznia): ul. Do Wilgi 8
Sobota (11 stycznia) : ul. Zakopiańska (domki), ul. Zakopiańska 2A, 2B, 2C
- Zachęcamy do udziału w codziennej adoracji Najświętszego Sakramentu w ciszy, o godz. 17.30.
- Msze święte w dni powszednie o godz. 7.00 i 18.00 są odprawiane w kaplicy, natomiast spowiedź odbywa się w kościele. W czasie kolędy spowiedź wieczorem przed Mszą świętą od godz. 17.30, oraz w razie potrzeby po Mszy świętej.
- Zapraszamy na koncert kolęd w wykonaniu parafialnego chóru żeńskiego Ad Caelum w sobotę 11 stycznia po Mszy świętej o godz. 18.00.
- W przyszłą niedzielę święto Chrztu Pańskiego kończące liturgiczny okres Bożego Narodzenia.
Eucharystyczne refleksje (4)
Przedmioty należące do wyposażenia ołtarza
W trzecim wydaniu OWMR (z roku 2000) znajdujemy następujące zalecenie:
„Na mensie ołtarza mogą być umieszczane tylko przedmioty niezbędne do sprawowania Mszy świętej, to znaczy: Ewangeliarz od początku celebracji do wygłoszenia Ewangelii; od czasu przygotowania darów aż do puryfikacji naczyń kielich z pateną, puszka, jeśli jest konieczna, korporał, puryfikaterz i mszał. W sposób dyskretny należy również ustawić urządzenie uznane za konieczne do wzmocnienia głosu kapłana” (n. 306). Obrus
„Ze względu na szacunek należny zarówno sprawowaniu pamiątki Pana, jak i Uczcie eucharystycznej, na której rozdziela się Ciało i Krew Pańską, ołtarz powinien być przykryty przynajmniej jednym obrusem, który pod względem formy, rozmiarów i ornamentacji winien być dostosowany do kształtu ołtarza” (OWMR 304). W pierwszych wiekach (prawdopodobnie do w. VII) nakrywano ołtarz jednym tylko obrusem. Rozciągany był na mensie na początku liturgii eucharystycznej i zdejmowany po zakończeniu Mszy św. Pozostałością tej praktyki jest obecnie obnażenie ołtarza po liturgii W. Czwartku i W. Piątku. Począwszy od VIII wieku liczba obrusów ołtarzowych zwiększa się od 2 do 4. Ostatni, wierzchni obrus bywa nazywany „sindon” – „całunem”. Nazwa ta przypominała płótno, w jakie owinięto ciało Jezusa przed złożeniem Go do grobu (por. Mt 27,59n: Józef [z Arymatei] zabrał ciało, owinął je w czyste płótno [in sindone munda] i złożył w swoim nowym grobie, który kazał wykuć w skale). Inną nazwy tego wierzchniego obrusa był termin korporał (corporale). Początkowo tylną część tego obrusa zawijano w celu przykrycia nim kielicha. W niektórych kościołach do nakrywania kielicha używano drugiego, złożonego korporału, który z czasem został zastąpiony przez usztywniony kwadratowy kawałek płótna, zwany palką (palla). Autorzy średniowieczni, np. Amalariusz z Metz (+853) i Wilhelm Durandus z Mende (+1296) upatrywali w ołtarzowych obrusach symbol wiernych, członków Chrystusa. Echo tej symboliki znajdujemy we fragmencie przemówienia, jakie w dawnym obrzędzie święceń subdiakonatu wygłaszał biskup do kandydatów: „Altare quidem sanctae Ecclesiae ipse est Christus […] cuius altaris pallae et corporalia sunt membra Christi, scilicet fideles Dei, quibus Dominus quasi vestimentis pretiosis circumdatur”. W świetle tej symboliki zdjęcie obrusów z ołtarza w liturgii Wielkiego Tygodnia tłumaczono bądź jako przypomnienie rozproszenia się uczniów Jezusa po Jego pojmaniu (por. Mt 26,56), bądź jako pamiątkę obnażenia Jezusa przed Jego ukrzyżowaniem (por. Mt 27,35; J 19,23n; Ps 22[21],19). Ponieważ zaś św. Jan upatruje w tym obnażeniu spełnienie się proroctwa zapisanego w Ps 22[21],19, podczas zdejmowania obrusów z ołtarza według przepisów Mszału Trydenckiego recytowano ten psalm. OWMR 304 wraca do pierwotnego zwyczaju nakrywania ołtarza obrusem choć nie wyklucza używania więcej niż jednego obrusa: „Ze względu na szacunek należny zarówno sprawowaniu pamiątki Pana, jak i Uczcie eucharystycznej, na której rozdziela się Ciało i Krew Pańską, ołtarz powinien być przykryty przynajmniej jednym obrusem, który pod względem formy, rozmiarów i ornamentacji winien być dostosowany do kształtu ołtarza”. W posoborowym Mszale Pawła VI (1970), choć po zakończeniu liturgii W. Czwartku i W. Piątku przewidziane jest zdjęciu obrusów z ołtarza, nie towarzyszy już tej czynności recytacja psalmu 22[21].
Świeczniki
Według Ordo Romanus I podczas procesji na wejście siedmiu akolitów niesie świeczniki z zapalonymi świecami, które po przyjściu do prezbiterium ustawiają obok ołtarza. Pochodzący z XI w. fresk umieszczony w rzymskiej bazylice św. Klemensa przedstawia ołtarz z ustawionymi na nim dwoma świecznikami. Papież Innocenty III (1198-1216) w swoim opisie Mszy św. „De sacro altaris mysterio” II, 21 mówi: „In cornibus altaris duo sunt constituta candelabra quae, mediante cruce, faculas ferunt accensas”. Niektóre miniatury średniowieczne przedstawiają na jednym rogu ołtarza stojący świecznik, na drugim – krzyż, oraz usługującego kleryka trzymającego w ręku drugi świecznik z zapaloną świecą. W drugiej połowie XIII wieku, być może pod wpływem zwyczajów zakonnych, wrócono do zwyczaju poświadczonego przez OR I zapalania 7 świec podczas uroczystej Mszy papieskiej. OWMR postanawia: „Świeczniki, które są wymagane przy poszczególnych czynnościach liturgicznych dla podkreślenia szacunku i uroczystego charakteru akcji liturgicznej (por. OWMR 117), należy umieścić na ołtarzu lub obok niego, uwzględniając strukturę ołtarza i prezbiterium. Należy odpowiednio wkomponować je we wnętrze, przy czym nie powinny przesłaniać wiernym ołtarza, by łatwo można było widzieć, co się na ołtarzu czyni i co się na nim składa” (OWMR 307).