OGŁOSZENIA DUSZPASTERSKIE
IV NIEDZIELA ADWENTU – 23.12.2018 r.
- Jutro Wigilia Bożego Narodzenia. Msza święta roratnia o godz. 6.30. Wieczorem zasiądziemy do Wieczerzy Wigilijnej. Przeżyjmy Ją w atmosferze chrześcijańskiej, wspólnocie rodzinnej, w duchu głębokiego przebaczenia i miłości. Rozpocznijmy Wieczerzę Wigilijną odczytaniem Ewangelii św. Łukasza 2, 1-20 o Narodzeniu Pańskim. Msza św. nazywana Pasterką będzie odprawiona o godz. 24.00. Serdecznie zapraszamy.
- We wtorek Uroczystość Narodzenia Pańskiego Msze św. w naszym kościele będą odprawiane o godz. 9.00, 10.30, 12.00 i 18.00. Nie będzie Mszy św. o 7.00 i 20.00. Porządek Mszy świętych w okresie świątecznym możemy znaleźć w gablocie kościelnej i na stronie internetowej.
- W środę 26 grudnia drugi dzień świat – święto św. Szczepana. Msze św. w naszym kościele będą odprawiane według porządku niedzielnego. Nie będzie jedynie Mszy św. o godz. 20.00. Ofiary złożone na składkę w tym dniu, będą przeznaczone na Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie.
- W przyszłą niedzielę 30 grudnia obchodzimy święto Świętej Rodziny. W tym dniu będzie odnowienie przyrzeczeń małżeńskich i błogosławieństwo rodzin.
- Wizytę duszpasterską zwaną kolędą rozpoczniemy 2 stycznia 2019 roku. Szczegółowy program podamy w następną niedzielę.
- Wspomnienia liturgiczne tygodnia:
- czwartek – Święto św. Jana, Apostoła i Ewangelisty
- piątek – Święto Świętych Młodzianków, Męczenników
Geneza i treść Uroczystości Bożego Narodzenia
Geneza
Jaka jest geneza samej Uroczystości Bożego Narodzenia obchodzonej 25 grudnia? W pogańskim Rzymie w dniu 25 grudnia obchodzono święto Narodzin Niezwyciężonego Słońca. Jest to czas zimowego przełomu, po którym dni się wydłużają, a noce stają się coraz krótsze. Starożytni byli przekonani, że w okresie długich zimowych nocy słońce ponosi klęskę, zaś z chwilą tego przełomu odnosi zwycięstwo nad nocą. I właśnie to „zwycięstwo zostało uhonorowane specjalnym świętem. Na Wschodzie (w Egipcie i Arabii) taka samą uroczystość obchodzono 6 stycznia.
Chrystus – jedynym Słońcem
Z czasem, gdy na terenach będących pod panowaniem Rzymu zakorzeniła się wiara w Chrystusa, to pogańskie święto stało się symbolem ostatniego oporu pogańskiego świata wobec młodego jeszcze chrześcijaństwa. Dlatego też chrześcijanie postanowili tej pogańskiej uroczystości nadać nowe znaczenie, mianowicie – związali z datą 25 grudnia pamiątkę narodzin Jezusa Chrystusa. Uzasadnienie było oczywiste – to przecież Chrystus jest prawdziwym „Niezwyciężonym Słońcem”, wschodzącym po to, by przynieść światu zbawienie! On jest słońcem sprawiedliwości (Ml 3,20); Słońcem Wschodzącym z wysoka (por. Łk 1, 78) i światłością świata (J 8, 12). Sam dzień 25 grudnia nie jest więc w sensie ścisłym rocznicą narodzin Pana Jezusa, ale jest datą symboliczną. Data 25 grudnia przyjęła się w Rzymie, na Wschodzie zaś to samo święto obchodzono 6 stycznia. Stąd w Rzymie nazwano to święto Natalis Christi (z łac. Narodziny Chrystusa), na Wschodzie zaś – „Objawieniem Pańskim”.
Pierwsze pisemne wzmianki
Pierwszą pisemną wzmiankę o Uroczystości Narodzenia Pańskiego spotykamy w Rzymie, w kalendarzu kronikarza Filokalusa, w roku 354. Właśnie pod datą 25 grudnia, określona w tymże kalendarzu starorzymska nazwą Natalis Solis Invicti, w kolumnie Depositio martyrum (z łać. Wspomnienie męczenników), zamieszczony jest taki zapis: Octavo Kalendas Ianuaris natus Christus In Bethleem Iudaeae (z łac. Chrystus narodził się w Betlejem w Judei). Z analizy całego kalendarza można wnioskować, że Uroczystość Narodzenia Pańskiego była obchodzona w Rzymie już około 330 roku. Tak więc przyjmuje się, że około połowy IV wieku Uroczystość Bożego Narodzenia była już w Kościele uznana i celebrowana.
Przenikanie się dwóch tradycji
Jednocześnie na Wschodzie celebrowano Uroczystość Objawienia Pańskiego w dniu 6 stycznia. Jednak wskutek wzajemnego przenikania się dwóch tradycji – zachodniej i wschodniej – już pod koniec IV wieku w całym Kościele Powszechnym świętowano obydwie uroczystości. Tak więc, Wschód obok Objawienia Pańskiego świętuje również „rzymskie” Boże Narodzenie, Zachód natomiast – „wschodnie” Objawienie Pańskie, czyli Epifanię. Powoli też precyzują się i wyraźnie oddzielają od siebie treści obu tych uroczystości.
Treść Uroczystości Bożego Narodzenia
W Kościele Zachodnim, który początkowo dnia 25 grudnia świętował jedynie fakt narodzin Jezusa Chrystusa, do wspomnienia tego wydarzenia stopniowo dołączały się również inne wątki, mianowicie: adoracja pasterzy (Łk 2, 8-20), pokłon Mędrców (Mt 2, 1-12) i rzeź dzieci dokonana na polecenie Heroda (Mt 2, 16-18). Potem jednak, gdy Rzym przyjął wschodnie święto Objawienia (6 stycznia), wspomnienie pokłonu magów przeniosło się w Kościele Zachodnim na 6 stycznia i stało się centralnym tematem Święta Objawienia Pańskiego, zaś treścią Uroczystości Bożego Narodzenia (25 grudnia) pozostało jedynie wspomnienie narodzenia Pana i pokłonu pasterzy. Od końca IV wieku Uroczystość Narodzenia przedłuża się w kolejnych dniach o tak zwaną „Świtę Małego Króla”, czyli trzy kolejno następujące po sobie święta: św. Szczepana (26 grudnia), św. Jana Apostoła i Ewangelisty (27 grudnia), świętych Młodzianków, męczenników (28 grudnia). Wreszcie, w VI wieku, Boże Narodzenie otrzymuje w oktawie dzień o zabarwieniu maryjnym – Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki (1 stycznia). Jest to najstarsze, pierwsze święto maryjne w liturgii rzymskiej.
Należy też zaznaczyć, że oktawa Bożego Narodzenia nie jest oktawą w sensie ścisłym, czyli liturgicznym. Taką oktawę bowiem posiada tylko Pascha.
Na podstawie: Ks. B. Mokrzycki SJ, Oto Jestem! (ZP)