OGŁOSZENIA DUSZPASTERSKIE III Niedziela Wielkanocna – 15 kwietnia 2018 r.

OGŁOSZENIA DUSZPASTERSKIE

III Niedziela Wielkanocna – 15 kwietnia 2018 r.

1. Rozpoczęliśmy w naszej parafii czas misji ewangelizacyjnych. Serdecznie witamy pośród nas Ks. Grzegorza Szczygła i Ks. Marcina Sitka, którzy pomogą nam przeżyć ten czas Bożej łaski. Program misji znajduje się na plakatach, stronie internetowej parafii oraz na folderach, które prosimy zabrać do domu. Będzie on także przypominany przez misjonarzy. Zachęcamy do czynnego udziału w tym wydarzeniu wiary.

2. W czas misji wpisują się także Ogólnopolski Tydzień Biblijny, Dni Nadziei oraz Niedziela Dobrego Pasterza, czas szczególnej modlitwy o powołania do życia kapłańskiego i konsekrowanego.

3
. Dzisiaj parafialny Caritas zbiera ofiary dla najbardziej potrzebujących Parafian.

Misje parafialne czy ludowe czy ewangelizacyjne?

Wyjaśnijmy pojęcia

Pojęcie „misje ludowe” (łac. missiones, od mittere – posyłać) występuje w języku kościelnym od XVI wieku na określenie sposobu przepowiadania słowa Bożego, nazywanego dotychczas: propagatio fidei (rozkrzewianie wiary), dilatatio fidei (nauczanie wiary), evangelium (szerzenie Ewangelii), praedicatio apostolica (przepowiadanie apostolskie), ministerium verbi (posługa słowa), procuratio salutis (niesienie zbawienia), convocatio gentium (nawracanie pogan), nuntius (zwiastowanie), legatio (posłanie). Warto wyjaśnić, że spopularyzowanie pojęcia „misje ludowe” wiąże się ze ślubem posłuszeństwa papieżowi (votum circa missiones) składanym w zakonie jezuitów, z dziełem ich założyciela św. Ignacego Loyoli († 1556) Constitutiones circa missiones, z Soborem Trydenckim, który dla podkreślenia potrzeby kościelno-prawnego posłannictwa do głoszenia słowa Bożego użył określenia qui missi sunt. Wyraz „misje” rozumiany był szeroko jako posłanie ze słowem Bożym dokądkolwiek, bez określenia terenu jego głoszenia czy adresatów. Takie jego rozumienie rozpowszechniło się dzięki konstytucji apostolskiej Grzegorza XV Inscrutabili divinae providentiae, ustanawiającej 22 czerwca 1622 roku Świętą Kongregację Rozkrzewienia Wiary (Congregatio de Propaganda Fidei), i przeszło do teologii misji. Zróżnicowanie znaczenia terminu „misje” ma miejsce w liście Świętej Kongregacji Biskupów i Zakonników do biskupów Włoch (16 III 1703), w którym pojawia się określenie „misje zewnętrzne” (nawracanie niekatolików) oraz „misje wewnętrzne” (powtórne nawracanie katolików). Kiedy ewangelicy zaczęli rozwijać wśród siebie działalność o nazwie „misja wewnętrzna” (innere Mission) wśród katolików „misje wewnętrzne” zaczęto określać „ludowymi” lub „parafialnymi”.

Misje parafialne należą do kategorii misji wewnętrznych, których odbiorcami są katolicy o różnym stopniu zaangażowania w wierze. Misje te zwane są ludowymi, gdyż ich adresatem jest wierzący (lepiej ochrzczony) lud danej parafii wzięty jako całość, czyli nie tylko jakaś wyodrębniona jego grupa czy stan. W aspekcie kanonicznym „misje parafialne jest to organizowana przez proboszczów zgodnie z zarządzeniem biskupa diecezjalnego nadzwyczajna (przejściowa) działalność ewangelizacyjna, trwająca przez określony czas, polegająca na głoszeniu słowa Bożego, sprawowaniu sakramentów i celebracjach misyjnych, prowadzona przez zespół misyjny przybywający spoza parafii, których celem jest gruntowna odnowa i ożywienie życia chrześcijańskiego wiernych”. Z definicji tej jasno wynika, że misje parafialne to nie tylko głoszenie słowa Bożego należące do zadań nauczania, ale i działania liturgiczne i te należące do pobożności ludowej, które należą do zakresu zadań uświęcających.

Długość i częstotliwość

Dokładne ustalenie czasu trwania misji ludowych jest pozostawione prawodawstwu partykularnemu. Wiele Synodów Diecezjalnych postanawia, że „misje parafialne, których czas trwania wynosi najczęściej 8 dni, powinny odbywać się przynajmniej raz na 10 lat”.

Kerygmat misyjny

Kościół przypomina, że każde nauczanie kościelne winno się opierać na Piśmie Świętym, Tradycji, liturgii, Nauczycielskim Urzędzie i życiu Kościoła. W oparciu o te źródła należy przedstawiać w całości i wiernie tajemnicę Chrystusa. Tak więc również nauczanie misyjne musi przedstawiać tajemnicę Chrystusa wiernie i integralnie, o czym mówi adhortacja Catechesi tradendae: „jeśli chodzi o treść katechezy, trzy zasadnicze punkty zasługują w naszych czasach na szczególną uwagę. Pierwszy dotyczy samej integralności nauki. Aby «danina jego wiary» była doskonała, każdy z uczniów Jezusa ma prawo otrzymać «słowo wiary», pełne i całkowite w swej ostrości i sile; nie może ono być okaleczone, zafałszowane lub zubożone”. Głosiciele misyjni winni przepowiadać prawdy wiary w sposób pełny i zrównoważony, biorąc pod uwagę hierarchię prawd. Odnośnie do treści przepowiadania misyjnego istnieje polecenie: „podczas [misji] przedstawia się wiernym podstawowe prawdy nauki chrześcijańskiej”. Źródła, na których należy oprzeć także nauczanie misyjne, są wyczerpująco wyliczone. Są to: Pismo Święte, w którym zawarte jest objawienie, przez które „Bóg zechciał ukazać i ofiarować siebie samego oraz odwieczne zamiary swej woli”; Tradycja, „której bogactwo przenika działanie i życie wierzącego i modlącego się Kościoła”; liturgia, „przez którą Bóg otrzymuje doskonałą chwałę, a ludzie doznają uświęcenia […] Kościół […] wzywa swego Pana przez Niego oddaje cześć wiecznemu Ojcu”; Magisterium Kościoła będące gwarancją bezbłędności i nieomylności, gdyż w służbie słowa Bożego trzeba uczyć tylko tego, co zostało przekazane przez żywą Tradycję kościelną w mierze, w której według boskiego mandatu i pod opieką Ducha świętego Urząd Nauczycielski Kościoła „pobożnie słucha Bożego słowa, święcie strzeże i wiernie wykłada. I wszystko, co z tego jednego depozytu wiary czerpie podaje do wierzenia jako objawione przez Boga”; życie Kościoła, który podąża drogą wyznaczoną przez Chrystusa, aby przekazywać ludziom owoce zbawienia. To życie Kościoła ustanawia kryterium autentycznej interpretacji Pisma Świętego. To są źródła prawdziwego objawienia, na których trzeba oprzeć się, także w nauczaniu misyjnym, aby przekazywać tajemnicę Chrystusa integralnie i wiernie.

Misje ewangelizacyjne

Ewangelizacja pochodzi od ewangeli­zować (gr. euangelidzo) to znaczy głosić po raz pierwszy Dobrą No­winę temu, kto nie wierzy. W języku polskim częściej dotychczas używano pochodnych od gr. euangelion: ewangelia, ewangelista, a termin ewangelizować wyrażano przy pomocy głosić Dobrą Nowinę, nauczać lub nieść i obwieszczać. Termin ewangelizacja stał się dziś „najczęstszym i wszechobecnym określeniem działalności Kościoła w świecie” ; często terminem tym zastępuje się dziś zarówno określe­nie apostolat, jak i misje. Terminy ewangelizować i ewangelizacja weszły do naszego języ­ka pastoralnego wraz z coraz częściej używanym określeniem nowa ewangelizacja. Najogólniej biorąc nowa ewangelizacja, lub reewange­lizacja oznacza: ewangelizować na nowo, ponownie, jeszcze raz. Według Jana Pawła Ił, który często używa tego terminu, nowa ewan­gelizacja to głoszenie Dobrej Nowiny Jezusa Chrystusa wśród tych ochrzczonych, którzy utracili „żywy sens wiary albo wprost nie uważają się już za członków Kościoła, prowadząc życie dalekie od Chrystusa i od Jego Ewangelii” Jako definicję nowej ewangelizacji proponuje się następującą formułę: „Nowa ewangelizacja jest to odnowiona w duchu Vaticanum II i dostosowana do dzisiejszych uwarunkowań społeczno-kulturowych działalność ewangelizacyjna wszystkich chrześcijan, którzy czerpiąc ze źródeł Objawienia dzięki pomocy Ducha Świętego starają się z nowym zapałem i wszelkimi możliwymi sposobami przekazywać Ewangelię Jezusa Chrystusa o wielkiej miłości Boga do człowieka wszystkim ludziom, zwłaszcza swoim współbraciom zdechrystianizowanym, celem wzbudzenia i ukształto­wania w nich dojrzałej wiary chrześcijańskiej jako fundamentu ich zbawienia, czyli zjednoczenia z Bogiem w Chrystusie i Jego Kościele'”. Idea nowej ewangelizacji zrodziła się pośród pełnej troski reflek­sji Kościoła nad szerzącym się „w krajach o chrześcijaństwie dawnej daty” pogaństwem i neopogaństwem.

Dusza europejska w sposób naturalny nie jest już chrześcijańska”. To stwierdzenie Kard. Pierra Eyt,a metropolity Bordeaux na Synodzie Biskupów poświęconym Europie nie wymaga specjalnego udowadniania. Wystarczy porównać wskaźniki religijności w wielu krajach europejskich. Postępująca sekularyzacja, dechrystianizacja, ateizm praktyczny, zanik poczucia wrażliwości na Boga i drugiego człowieka oraz liczne ich konsekwencje moralne przejawiające się w postaci cywilizacji śmierci (aborcji, eutanazji, samobójstwa, agresji, homoseksualizmu, itp.) wzywają Kościół do dokonania rozeznania znaków czasu i szukania odpowiedzi na pytanie, na czym ma polegać odnowiona obecność i misja Kościoła?

Jako antidotum na tę sytuację Kościół proponuje nową ewangelizację. U początków życia Kościoła chrzczono jedynie nawróconych. Dziś, naszym zadaniem jest coś wręcz odwrotnego: nawracanie ochrzczonych (Jose H. Prado Flores).

Opracował: Ks. Zbigniew Pałys MS

proboszcz