OGŁOSZENIA DUSZPASTERSKIE
VI NIEDZIELA ZWYKŁA – 11.02.2018 r.
1. Dzisiaj obchodzimy w Kościele Światowy Dzień Chorego. W Kościele w Polsce rozpoczyna się 51 Tydzień Modlitw o Trzeźwość Narodu. Zachęcamy do modlitwy i troski o ludzi chorych i uzależnionych.
2. W tym tygodniu Środą Popielcową rozpoczynamy okres Wielkiego Postu. Jest to czas przygotowania do obchodów Świąt Wielkanocnych. Przeżyjmy ten czas w duchu modlitwy i refleksji nad Życiem, Męką
i Tajemnicą Zmartwychwstania naszego Pana Jezusa Chrystusa. W środę Msze święte z obrzędem posypania głów popiołem będą odprawione
o godzinie: 7.00, 9.00, 18.00 i 20.00. W tym dniu obowiązuje post ścisły.
3. Zachęcamy do udziału w nabożeństwach wielkopostnych:
Droga Krzyżowa w każdy piątek: 17.15 i 20.00
Gorzkie żale w każdą niedzielę o godz. 17.15
W najbliższy piątek o godz. 20.00 będzie rockowa Droga Krzyżowa w wykonaniu zespołu „Daj Spokój”.
5. Zapraszamy na katechezy Drogi neokatechumenalnej, które są głoszone w kaplicy, w poniedziałki i czwartki o godz. 18.45.
6. We wtorek modlitwa Słowem Bożym o godz. 18.45, a spotkanie kandydatów do bierzmowania z II klas gimnazjalnych także we wtorek o godz. 19.00.
7. W środę nie będzie katechezy dla dorosłych.
8. Dzisiaj w drugą niedzielę miesiąca zbiórka na potrzeby inwestycyjne parafii. Składamy gorące podziękowania za ofiary złożone w miesiącu styczniu w kościele i przekazane na konto bankowe parafii w kwocie 5430 zł. Bóg zapłać wszystkim Ofiarodawcom.
9. Aby głębiej przeżyć zbliżający się czas Wielkiego Postu zapraszamy do nabycia publikacji naszego organisty, pana Michała Niemca: „Gorzkie żale. Tekst, muzyka i emocje. Jest to książka wraz z płytą – całościowym nagraniem nabożeństwa w aranżacji orkiestrowej. Są jeszcze dostępne pyty z muzyką ewangelizacyjną: „Kerygmat Miłosiernego, czyli daj się pokochać”. Możliwość nabycia w Środę Popielcową. Koszt – 20 zł za egzemplarz.
Wprowadzenie do raportu o życiu naszej parafii w 2017r.
Nie tak Bóg widzi, jak widzi człowiek…
Św. Paweł wzywa nas do bycia jego naśladowcą, tak jak on jest naśladowcą Chrystusa. Jezus wzywa swoich uczniów do naśladowania Go. „jeśli kto chce być moim uczniem… niech Mnie naśladuje”. To słowo proboszcza ma na celu pokazać, jak nasza wspólnota realizowała to wezwanie w roku 2017. Chcemy przyjrzeć się widzialnym owocom roku 2017 zarówno w wymiarze duchowym i materialnym. Działalność parafii przynosi owoce. Jedne z nich są wymierne, łatwe do policzenia, zmierzenia, inne natomiast są niewidoczne dla oczu, są znane tylko Bogu i człowiekowi, który je doświadcza. „Nie tak widzi Bóg, jak widzi człowiek. Bóg patrzy na serce i sumienie, człowiek widzi to, co dostrzegają jego oczy”.
Najpierw teoria
Ks. Franciszek Blachnicki, przed ponad trzydziestu laty pisał, że „odnowa soborowa tak długo będzie fikcją, jak długo nie zejdzie na płaszczyznę parafii, jak długo nie wypracujemy modelu posoborowego duszpasterstwa parafialnego”. Teoria jest bardzo ważna, gdyż pokazuje ideały, jak ma być, ku jakim wartościom chcemy zmierzać? Spotkanie rzeczywistości z ideałami tworzy realizm. Jak powinna wyglądać parafia nie zależy od widzenia proboszcza, ani od osobistych potrzeb parafian. Ta wizja wypływa z nauczanie Kościoła wyrażonego w dokumentach i refleksji teologii pastoralnej. Badania nad duszpasterstwem parafialnym ukazują różne modele funkcjonowania parafii.
Od strony Proboszcza
Mówienie o modelach odsyła zawsze do ideałów. W przypadku duszpasterstwa trudno jest wskazać na jego model uniwersalny, idealny. Jako bowiem konkretne działanie Kościoła, realizowane jest ono zawsze w określonych warunkach historyczno-społecznych i kulturowych. Sprawą ważną dla każdego duszpasterza i dla każdej parafii jest uświadomienie sobie, jakie cechy dominują w trosce duszpasterskiej, aby wyciągnąć odpowiednie wnioski dla organizacji duszpasterstwa w parafii. Od tego bowiem zależy czy i na ile parafia będzie realizowała swoją ewangelizacyjną misję. Model autokratycznego stylu kierowania parafią przez proboszcza. Styl ten hołduje podziałowi na tych, co kierują i tych, którzy muszą słuchać poleceń i rozkazów. Władza parafialna jest skoncentrowana w jednych rękach. Proboszcz sam organizuje wszystkie działania i sam decyduje o sprawach wspólnych. Sam zna się na wszystkim i sam wszystko robi: poczynając od układania kwiatów w kościele, po odśnieżanie i zamiatanie liści. Myślę, iż nie trzeba zbytnio uzasadniać, iż w dobie wspólnotowej wizji Kościoła oraz rozwoju społeczeństwa pluralistycznego model autorytatywny duszpasterstwa stracił rację bytu. Model hierarchiczno – kolegialny Budowaniu wspólnoty służy bardziej kolegialny styl kierowania parafią. Zakłada on przejście od fazy ścisłego rozkazywania do fazy współpracy, od autorytetu urzędowego do osobowego, od koncentracji na władzy do dzielenia się posiadaną władzą. W dobrze zorganizowanej i sprawnie funkcjonującej parafii, kierowanej w sposób kolegialny, istnieje dwustronne oddziaływanie duchowieństwa i wiernych oraz zwyżkuje poczucie odpowiedzialności za ostateczny kształt i rezultat zbiorowego działania. Większe zaangażowanie i współpraca na rzecz dobra wspólnego są wyrazem wzajemnej życzliwości i zaufania między kierującymi i kierowanymi. Zmniejsza się centralizacja dyspozycji, a wzrasta inicjatywa, samodzielność i pomysłowość. Ten styl kierowania ściśle związany jest z modelem duszpasterstwa opartego na współpracy z parafialną radą duszpasterską. Ten model duszpasterstwa wszedł w życie Kościoła po Soborze Watykańskim II. Charakteryzuje go autentyczne dopuszczenie parafian do udziału w kierowaniu parafią, w rozstrzyganiu i rozwiązywaniu jej problemów duszpasterskich, czyli prawdziwe upodmiotowienie wspólnoty parafialnej (por. ChL 26 – 27). Rada duszpasterska powinna stanowić miejsce i formę dojrzałej współpracy oraz dialogu pomiędzy świeckimi i duchownymi na polu duszpasterstwa parafialnego. Dlatego też jej zaistnienie i poprawne funkcjonowanie daje możliwość przekształcenia parafii w wspólnotę wspólnot. Parafialna rada duszpasterska jest wtedy nie tylko znakiem, ale i narzędziem wzięcia współodpowiedzialności za życie oraz posłannictwo Kościoła w konkretnym środowisku. Dla osiągnięcia zadowalających rezultatów nie wystarczy jednak sama troska o dobrą strukturę parafialnej rady duszpasterskiej, o jej statut czy regulamin, ani nawet znajomość zasad sprawnego jej funkcjonowania. Konieczna jest zmiana poglądu na jej temat, czyli dostrzeżenie w niej istotnej szansy koordynacji życia i funkcjonowania wszystkich rzeczywistości kościelnych z terenu parafii.
Od strony Parafian
Jednym z modeli, który funkcjonuje w duszpasterstwie parafialnym jest model konsumpcyjny. Chrześcijanin – konsument przychodzi do parafii, aby konsumować „zbawienie”, dobra duchowe, sakramenty, itp. Mając nastawienie konsumpcyjne ma wiele postaw roszczeniowych. Wiele mu się „należy”. Jeżeli nie zostanie „obsłużony” zgodnie z jego oczekiwaniami, ma krytyczne nastawienie do parafii. Ten model wyraża się często jako kultyczny. Bazuje on zwykle na jakiejś konkretnej grupie wiernych, w miarę systematycznie uczestniczącej w sprawowaniu obrzędów. Zasadniczym jego celem jest troska o zachowanie i kultywowanie kościelnej tradycji. Cecha taka jest podstawą do określenia ich mianem „wiernych”, w odróżnieniu od wszystkich innych, którzy do ich grona zaliczeni być nie mogą. Zaangażowanie takich wiernych w duszpasterstwo przyczynia się do kształtowania w nich nierzadko przeświadczenia, iż żyją w środowisku wrogim, któremu należy się sprzeciwiać, stawiać opór albo wręcz z nim walczyć. Klimat kontrastów tworzony przez ten model duszpasterstwa daje taki efekt, że parafia zamyka się w sobie, stając się środowiskiem pasywnym w stosunku do świata, nie wychodząc poza swój własny krąg, zawężony do „wiernych”. Parafia żyjąca takim modelem duszpasterstwa zabiega w sposób zdecydowanie priorytetowy o zachowanie tradycji kultycznych, przeżywa je cyklicznie i czuje się zrealizowana w obrębie świątyni. Charakteryzuje ją przy tym nierzadko przeświadczenie o własnej wyższości w stosunku do innych środowisk. Intuicyjnie wyczuwamy, że nie o taki model nam chodzi.
Parafia miejscem oddawania życia dla braci.
Naszym ideałem jest, aby parafia była miejscem doświadczenia miłości. Aby każdy na wzór Jezusa Chrystusa dawał swoje życie (czas, siebie, swoje talenty, dobra) i aby mógł tego doświadczać od innych. Misją parafii jest „czynić uczniów” Jezusa Chrystusa. Parafia jest swoistą szkołą, gdzie dokonuje się formacja prowadząca do stawania się uczniem Jezusa. Parafia dysponuje środkami, w które wyposażył ją sam Chrystus a także ma do dyspozycji osoby i środki, które pomagają się formować, stawać uczniem.
Opracował: Ks. Zbigniew Pałys MS