OGŁOSZENIA DUSZPASTERSKIE IV Niedziela zwykła – 21.01.2018 r.
- W tym tygodniu w naszej parafii kończymy Odwiedziny Duszpasterskie.
Program odwiedzin na ostatni tydzień:
Poniedziałek (29 stycznia) – ul. Borsucza 5
Wtorek ( 30 stycznia) – ul. Brożka 24
Sroda (31 stycznia) – ul. Borsucza 3
Czwartek (1 lutego) – ul. Na Grządkach i ul. Przy Torze
Sobota (3 lutego) – ul. Borsucza 1 i Chętni
- Zapraszamy na katechezy Drogi neokatechumenalnej, które będą głoszone w kaplicy, w poniedziałki i czwartki o godz. 18.45.
- We wtorek zapraszamy do modlitwy Słowem Bożym o godz. 18.45, a w środę na katechezę dla dorosłych w oparciu o KKK o godz. 19.00.
- W piątek 2 lutego obchodzimy Święto Ofiarowania Pańskiego zwane potocznie Matki Bożej Gromnicznej. Msze święte w naszej świątyni o godz. 7.00, 9.00 i 18.00. Na Mszę świętą o godz. 9.00 zapraszamy szczególnie wszystkich Seniorów i Emerytów, a po Mszy świętej na spotkanie przy herbacie i kawie. Natomiast o godz. 18.00 będziemy szczególnie świętować Dzień Życia Konsekrowanego. Pół godziny wcześniej czyli o 17.30 zapraszamy wszystkich do wspólnego kolędowania. Będzie można zaśpiewać kolędy indywidualnie i rodzinnie.
- W sobotę 3 lutego pierwsza Sobota miesiąca. Nabożeństwo do Niepokalanego Serca NMP po mszy świętej o godz. 7.00. Chorych w domach odwiedzimy od godz. 9.00. W tym dniu także spotkanie Rady Parafialnej o godz. 19.00.
- Informujemy, że od poniedziałku do soboty Msze święte o godz. 7.00 i 18.00 są odprawiane w kaplicy, natomiast spowiedź święta podczas tych Mszy świętych odbywa się w kościele, aby zapewnić duchowy komfort spowiednikom i penitentom.
- Wspomnienia liturgiczne tygodnia:
Środa – wspomnienie św. Jana Bosko, prezbitera
Kiedy stać, siedzieć i klęczeć?
Uczestnicząc we Mszy świętej w wielu kościołach Krakowa czy całego świata, możemy zaobserwować różne postawy wiernych. Wynikają one z wieloletnich tradycji, czasem przyzwyczajeń. Oczywiście, istnieją wspólne zasady liturgiczne. Odnośnie uczestnictwa we Mszy świętej określa je Ogólne wprowadzenie do Mszału rzymskiego (OWMR).
Jakie postawy przyjmujemy w liturgii?
W liturgii przyjmuje się zasadniczo trzy postawy: stojącą, siedzącą i klęczącą. Mają one swoje naturalne znaczenie, które zadecydowało o przyjęciu ich w konsekwencji do liturgii świętej. Poprzez udział w świętym misterium zbawienia te zwykłe postawy ludzi zostały naznaczone znamieniem świętości. Każda z nich jest znakiem czynnego uczestnictwa człowieka w dziele zbawienia dokonywanym w liturgii przez Boga i odpowiedzią na Jego objawienie się. Stają się znakami liturgicznymi, które wyrażają i pogłębiają wiarę wiernych, budują ich miłość i jedność w Mistycznym Ciele Chrystusa.
Postawa stojąca jest tradycyjną postawą chrześcijan; pierwsi chrześcijanie najczęściej się modlili stojąc. Postawa stojąca przypomina bowiem, że w sakramencie chrztu razem z Chrystusem „powstaliśmy z martwych” i że jesteśmy przeznaczeni do pełnego zmartwychwstania z ciałem i duszą w dzień ostateczny.
Postawa stojąca jest zasadniczą postawą w liturgii. Jest znakiem szacunku oraz świadomego uczestnictwa i zaangażowania, a nie biernej tylko obecności. Jest także znakiem spełniania kapłańskiej posługi przez modlitwę i składanie ofiary oraz znakiem wolności, którą obdarza Chrystus przez swoje zmartwychwstanie. W postawie stojącej wyraża się również czuwanie w oczekiwaniu na przyjście Pana.
Liturgiczna postawa stojąca posiada dwie cechy charakterystyczne:
– ciało i głowa wyprostowane,
– ręce złożone na wysokości piersi (w niektórych wypadkach ręce mogą być inaczej ułożone, szczególnie ręce kapłana. Nigdy jednak nie są skierowane w dół, lecz w górę, ku Bogu).
Postawa siedząca wyraża skupienie, sprzyja słuchaniu i rozważaniu usłyszanego słowa Bożego (najlepiej wiedzą o tym uczniowie i studenci). Kiedy więc w czasie Mszy świętej siadamy, nie znaczy to, że nadeszła „chwila odpoczynku”. Siadamy w tym celu, aby lepiej słuchać, aby więcej zapamiętać, aby doskonalej rozważyć słowo, które Bóg do nas kieruje. Powinna to być postawa człowieka „zasłuchanego”, ale pozostającego w postawie pełnej szacunku. Trzeba usiąść prosto, nogi oprzeć swobodnie na ziemi, a ręce na kolanach, oddychać spokojnie i równo, nie rozglądać się. Tej zewnętrznej postawie skupienia i uwagi winno towarzyszyć otwarcie serca i gotowość do przyjęcia nauki. Z podobnym nastawieniem uczestniczymy we wspólnym śpiewie lub recytacji psalmów Liturgii godzin. Nasza modlitwa ma wtedy szczególnie medytacyjny charakter, ponieważ psalmy są natchnionym słowem Bożym. Postawa siedząca może także uświadamiać człowiekowi bliskość Chrystusa, który codziennie ze swymi uczniami zasiadał do stołu.
Postawa klęcząca jest to przede wszystkim postawa adoracyjna. W ten sposób człowiek pragnie wyrazić swoją małość w obliczu Boga i pragnie wyznać, że Bóg jest Panem i Królem. Postawa klęcząca jest także postawą błagalną oraz wyrazem pokuty. Jak celnik bijący się w piersi, stajemy przed Bogiem skruszeni, świadomi naszych win. Postawa ta łączy się z niskim pochyleniem głowy, biciem się w piersi i innymi znakami żalu.
Hebrajczycy uważali kolana za symbol siły; zgięcie kolan jest zatem ugięciem naszej siły przed żywym Bogiem, uznaniem tego, że wszystko, czym jesteśmy, od Niego pochodzi. Gest ten pojawia się w istotnych miejscach ST jako wyraz uwielbienia (np. 2 Krn 6,13;Ezd 9,5). W opowieści, którą przytacza w swojej Historii Kościelnej Euzebiusz z Cezarei, czytamy, że św. Jakub, pierwszy biskup Jerozolimy i przywódca Kościoła judeochrześcijańskiego miał kolana zgrubiałe jak wielbłąd, gdyż stale klęcząc, uwielbiał Boga i błagał o przebaczenie dla swojego ludu.
Gesty i postawy ciała podczas Mszy świętej
„Gesty i postawy ciała zarówno kapłana, diakona i usługujących, jak i ludu winny zmierzać do tego, aby cała celebracja odznaczała się pięknem i szlachetną prostotą, aby w pełni przejrzyste było znaczenie jej poszczególnych części, zaś uczestnictwo wszystkich stawało się łatwiejsze. Trzeba więc będzie zwracać uwagę na postanowienia zawarte w tym Ogólnym wprowadzeniu i przekazane w tradycyjnej praktyce obrządku rzymskiego. Mają one na celu bardziej wspólne duchowe dobro ludu Bożego niż zaspokojenie upodobań lub opinii prywatnych osób. Zachowywanie przez wszystkich uczestników jednolitych postaw ciała jest znakiem jedności członków chrześcijańskiej wspólnoty zgromadzonych na sprawowanie świętej liturgii: wyrażają one bowiem i kształtują duchowe przeżycia uczestniczących” (nr 42 OWMR).
„Wierni stoją od rozpoczęcia śpiewu na wejście albo od początku wejścia kapłana do ołtarza aż do kolekty włącznie; podczas śpiewu Alleluja przed Ewangelią; w czasie głoszenia Ewangelii; podczas wyznania wiary i modlitwy powszechnej; od wezwania Orate fratres przed modlitwą nad darami do końca Mszy świętej, z wyjątkami, które zostaną niżej wymienione. Wierni siedzą podczas czytań przed Ewangelią i psalmu responsoryjnego; w czasie homilii i przygotowania darów oraz – zależnie od okoliczności – kiedy zachowuje się święte milczenie po Komunii świętej. Jeśli nie stoją na przeszkodzie względy zdrowotne, ciasnota lub obecność znacznej liczby uczestników albo inne uzasadnione przyczyny, wierni klęczą podczas konsekracji. Ci zaś, którzy na konsekrację nie klękają, niech wykonają głęboki ukłon, gdy kapłan po konsekracji przyklęka” (nr 43 OWMR).
Opracował Ks. Zbigniew Pałys MS
proboszcz